d'n Hadeejer december 2020

Vijftig jaar heeft ze in totaal gewerkt. De laatste tien jaar bij stichting Solidair met India. Ze zal het werk zeker gaan missen, maar het is mooi geweest. Joke van Zutphen (66) kijkt ernaar uit niet meer gebonden te zijn, en wat meer vrije tijd te hebben. JOKE IS MET PENSIOEN Tekst Rene van der Pas Fotografie Eefje Voets / Stichting Solidair met India Vormgeving Ruth Mollema Fascinerend Ze begon er als vrijwilliger “Ik was mijn baan net kwijt en mijn partner was overleden. Ik had het ge- voel dat ik echt wat moest gaan doen. Toen ben ik als vrijwilliger aan de slag gegaan bij Solidair met India. Voor twee dagen per week. India had mij al- tijd al getrokken, ik vond het een fascinerend land.” Toen haar voorganger vertrok, werd ze gevraagd haar op te volgen. “Ik heb niet eens hoeven te sol- liciteren. Zo zie je maar weer, vrijwilligerswerk kan tot een reguliere, betaalde baan leiden.” Honderd projecten Al meer dan tachtig jaar hebben de Norbertijnen van Abdij van Berne een bijzondere band met India. Sinds 1923 zijn er een vijftigtal missionaris- sen uitgezonden. Vele jonge Indiërs volgden hun voorbeeld en kozen voor het leven van Norbertijn. Vanaf 1984 vormen de Indiase Norbertijnen een zelfstandige gemeenschap. Zo is de Abdij van Jamtara ontstaan. De Stichting Solidair met India ondersteunt projecten van deze gemeenschap, maar ook van andere congregaties en instellingen. “Zij kiezen de projecten uit, zij weten het best wat daar nodig is, waar behoefte aan is. Als het door hén gedragen wordt, is de motivatie ook groter om het te laten slagen.” In de hoedanigheid als directeur ging Joke twee keer per jaar naar India om de projecten te bezoe- ken. “We volgen de ontwikkelingen op de voet en kijken of alles naar wens verloopt. Op dit moment hebben we zo’n honderd projecten, verspreid over India. We streven ernaar om elk plan één keer per jaar te bezoeken. Het varieert van de bouw van scholen tot de aanschaf van tien kippen. Altijd vra- gen we een eigen bijdrage, hoe klein dan ook. Als je iets gratis krijgt, is de motivatie minder om er iets van te maken. Zo hebben we vijftig mensen elk een naaimachine gegeven. Die moeten ze dan binnen een jaar terugbetalen, zodat we de volgende groep weer kunnen helpen.” Trots “In het zuiden waren dertig families neergestre- ken, die van elders verjaagd waren. We hebben daar tien huisjes gebouwd. De overheid zag dat het een goed project was en sprong bij. Ze hebben nu stenen huisjes, er is een waterput aangelegd. We zijn verschillende inkomensgenererende projecten gestart: winkeltjes, naailessen, een molen om kru- iden te malen, zodat ze zelf wat kunnen verdienen. Vrouwengroepen werden gestart, die op hun beurt weer mini-coöperaties wisten te beginnen. Tien à vijftien vrouwen, die dan gezamenlijk geld uitlenen 20 - d’n HaDeejer ‘Alles uit je handen laten vallen is toch vreemd’