d'n Hadeejer januari 2020

8 D ’ N HADEEJER MELKVEE EN AKKERBOUW We gaan even terug in de tijd: hoe is hij opgegroeid en geworden wie hij nu is? Willem: “Wij waren van huis uit protestant en woonden in de Zand- straat in Dinther. Daar was geen protestante school, dus ben ik in Veg- hel naar de basisschool gegaan, heel modern onderwijs, ik heb er goede herinneringen aan. Maar de regels van ‘d’ en ‘t’ heb ik nooit gesnapt en op de LAS (Lagere Agrarische School) in Berlicum kreeg ik rode strepen door mijn teksten. Dat was nogal deprimerend, dus ben ik vanaf m’n 18e gaan werken. Ik kon ‘goedzat’ leren, maar lezen en schrijven was moeilijk. Na de ruilverkaveling ben ik met mijn vader, moeder, zus en oma ver- huisd naar De Bleken. Ik ben getrouwd met Rika en heb mezelf ontwikkeld door het onderne- men. Ik nam het melkvee- en akkerbouwbedrijf van mijn ouders over, rolde erin: ik was de gedoodverfde opvolger.” In die tijd leerde de schrijfster van dit artikel Willem kennen bij de Hees- wijkse afdeling van de NCB (Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond, de voorloper van de ZLTO). Deze vereniging bestond 100 jaar en had het hele jaar feestelijke activiteiten gepland. Na aanvankelijke twijfels deed Willemmee aan de revue en speelde uiteindelijk met verve de rol van Pa- ter van den Elsen met zijn lange postuur in een witte habijt. Opmerkelijk, met zijn protestante achtergrond. WAAR ZIJN WE MEE BEZIG? “Wat het boeren betreft heb ik me altijd afgevraagd ‘Waar zijn we mee bezig?’ In 2000 werd het me allemaal teveel, ik raakte in een burn-out. Stoppen met de koeien gaf me ruimte voor nieuwe stappen. Want het leven is meer dan alleen werken. Toen was ik akkerbouwer: dat is veel simpeler, je bent niet meer voortdurend verantwoordelijk voor de die- ren. Eerst deden we alles zelf met onze eigen machines en toen bleek dat onze kinderen alle drie geen interesse hadden om het bedrijf over te nemen en een goede baan kregen, ben ik steeds meer gaan uitbesteden aan de loonwerker. Dat was een geleidelijk proces. Voordeel hiervan is dat we op vakantie konden gaan, wat ik nog steeds heel graag doe.” VERDOMDE HEFTIG “Achteraf had ik nooit boer moeten worden, maar de architectuur in moeten gaan. Een huis ontwerpen, dat is mijn ding.” Zo heeft hij twee keer een nieuw huis gebouwd bij zijn bedrijf op De Bleken. Toen het tweede huis klaar was, kreeg zijn vrouw Rika te horen dat ze slokdarm- kanker had. Hij kocht een huis op de Balledonk, een prachtige plek. Zijn zoon ging er wonen en hij ging er klussen, dat was een goede afleiding. Ze gingen op vakantie naar Zwitserland. “We hebben echt genoten in de bergen. Ik wist dat ’t een keer zou gaan gebeuren, maar toch kwam het totaal onverwacht, ze stierf in m’n armen. Dat was mooi, maar ook heftig. Toen de begrafenis en alles achter de rug was, kwamhet gat en dat was verdomde diep: daar is geen draaiboek voor, je moet het allemaal zelf doen. In het begin zat ik alleen maar te huilen. Om deze situatie te doorbreken pakte ik de camper en ging reizen door Nederland.” DATEN Hij besloot op zoek te gaan naar een nieuwe partner. Internetdaten bleek niets voor hem, dus schakelde hij een bureau in. De tweede afspraak was raak: het advies was om op neutraal terrein een kopje koffie te gaan drinken en even kennis te maken. In plaats daarvan bleven ze maar zitten, 2,5 uur was zó voorbij. Ari-An: “Toen ik hem leerde kennen, dacht ik: ‘Je bent zeker een kunstenaar’; hij zag er heel artistiek uit.” Daarna volgden nog een paar dates en begonnen ze een LAT relatie. Ari-An woonde en werkte in België, had twee kinderen op de middelbare school, dus verhuizen was niet heel handig. Daarom gingen ze elk weekend naar elkaar toe. Willem: “We hadden allebei een bepaalde stijl: bij mij thuis was het vrij rustig, klassiek ingericht en toen ik bij Ari-An binnen- kwam, konden mijn ogen het even niet verwerken, zoveel kleuren.” Ari-An lacht: “Ik zat in een fase van mijn leven dat ik dat nodig had.” Al snel konden ze elkaar niet meer missen en nu zijn ze alweer vijf jaar getrouwd en samen gelukkig in HaDee. Het huis op de Balledonk is een smaakvolle, warme combinatie geworden van beide stijlen en zijn zoon is verhuisd naar De Bleken. STERK ZIJN Tegenwoordig is Willem veel met z’n uiterlijk bezig en ziet er zowel binnen- als buitenshuis ‘stoer vrouwe- lijk’ uit. “Ik vind alleen, het moet niet ordinair worden, dan ga je uitdagen. Oogschaduw heb ik geprobeerd, maar dat gebruik ik niet meer: ik heb gekozen voor permanente make up voor m’n wenkbrauwen en ogen, zo zijn ze veel sprekender. Ik heb lang haar en draag soms oorbellen.” Veel aandacht dus voor de buitenkant: hoe voelt hij zich eigenlijk? “In het verleden leefde ik met de handrem erop, had het druk in m’n hoofd en was overal mee bezig. Ik ben een heel chaotisch type en ben graag thuis. Ik heb dyslexie, maar nu kan ik een boek in twee dagen uitlezen: ik heb leren genieten van het leven en pluk de dag, morgen kan het afgelopen zijn.” Ari-An: “Hij is heel rustig geworden, staat nu gewoon sterk te zijn.” ‘Dat is het voordeel als je ouder en onafhankelijker wordt’