d'n Hadeejer juli 2020

moment niet of je hem nog levend terug zult zien. Ik wil daar niet meer aan terugdenken.” Maar liefst elf dagen ligt Reinier in coma en zijn familie en vrienden leven tussen hoop en vrees. Het gezin zit in quarantaine, maar Christel pendelt op en neer tussen haar vader en Reinier en probeert intussen thuis alles draaiende te houden. “We hebben het samen gedaan, maar kregen gelukkig ook veel hulp: er werd eten gebracht, de boodschappen werden voor ons gedaan en we werden overstelpt met kaarten, appjes en bloe- men. Maar als je kind vraagt of papa misschien dood gaat, dan ben jij toch degene die moet zeggen dat dat inderdaad mogelijk is. Dat was moeilijk.” Jens: “Ik was echt bang dat papa mij niet zou kunnen zien opgroeien.” Imke is iets minder bezorgd. “Ik dacht: ‘Papa is een sterke man, dus het komt wel goed.’ Ik heb veel trampoline gesprongen, vlogs gemaakt en mama meegeholpen.” VERPLEEGAFDELING Reinier kan zich niets herinneren van zijn verblijf op de Inten- sive Care. “De laatste dagen schijn ik wel gereageerd te hebben, bijvoorbeeld door mijn duim op te steken, maar ik weet er niets meer van. Dat is heel raar: je maakt gewoon elf dagen van je leven niet mee.” Met behulp van de foto’s die Christel van hem maakte tijdens het videobellen en het dagboek dat de verpleging bijhield, heeft hij zich hier later wel een beeld van kunnen vor- men. “Het is zó belangrijk dat je dat te horen en te zien krijgt.” Na zijn verblijf op de Intensive Care ligt hij twee dagen op de Medium Care om vervolgens overgeplaatst te worden naar de verpleegafdeling. “Ik dacht toen dat ik alweer heel wat kon, maar dat was natuurlijk niet zo. Ik was 80% van mijn spiermassa kwijt en moest opnieuw leren zitten, opstaan, lopen, slikken, eten en drinken. In het begin kon ik ook alleen maar fluisteren, want mijn stem had twee weken stil gelegen en die moest weer getraind worden.” Hij wil dolgraag vooruit, maar wordt regelmatig terug- gefloten. “Na een hele kleine inspanning moest ik alweer rusten. Dan ging ik maar weer aan de slag met puzzelboekjes en lees- boekjes om mijn hersenen aan de gang te zetten.” UDENS DUYN Na twaalf dagen mag hij naar zorg- en herstelhotel Udens Duyn. Daar breekt een eenzame periode aan. “We hadden een paar vaste dagactiviteiten, maar dan bleef er nog heel veel tijd over en bezoek was inmiddels niet meer toegestaan. Gelukkig belde ik twee keer per dag met Christel en ook regelmatig met de kin- deren. Dat vond ik belangrijk, we hadden elkaar zes weken niet gezien en ik miste ze heel erg. Van hen hoorde ik een beetje wat er in Heeswijk-Dinther gebeurde en hoe iedereen meeleefde.” Hij heeft elke dag fysiotherapie en daagt zichzelf uit om steeds een stapje extra te zetten. Hij is super gemotiveerd en de verple- ging moet hem regelmatig afremmen. Maar zijn harde werken wordt beloond en na veertien dagen is het zover: hij mag naar huis! Christel, Imke, Reinier en Jens 8 - d’n HaDeejer