d'n Hadeejer maart 2020

d’n HaDeejer - 25 Ze gingen niet vanuit een geloofsovertuiging, probeerden geen traumatische ervaring te verwerken en waren ook niet op zoek naar het doel in hun leven. Toch liepen Lucas van Cleef en Francien Vereecken (beiden 18 jaar oud), een pelgrimsroute van Lausanne naar Rome. De 1153 kilometer die ze in 9 weken af hebben gelegd, brachten meer dan ze van tevoren verwachtten. OVER DE GRENS Verandering Lucas staat nu anders in het leven. “Ik dacht altijd best wel licht over alles, was niet zo serieus. Daarnaast kon ik helemaal niet goed tegen kritiek. Daar moet ik nog steeds aan werken, maar ik kan er nu veel beter mee om gaan. Mijn vrienden merken dat ook wel.” Francien merkt vooral verschil in haar zelfvertrouwen. “Het dieptepunt was voor mij toen we een keer geen slaapplaats hadden en we in de daklozenopvang hebben geslapen. Maar ik heb het wel gedaan. Ik weet nu dat ik echt wel wat kan hebben.” Ook als stel hebben de twee een ontwikkeling doorgemaakt. Niet zo gek als je bedenkt dat ze elkaar bij aanvang van de reis nog maar een maand of drie kenden. “Zo’n reis haalt niet alleen het beste, maar ook het slecht- ste in je naar boven, dus we hebben elkaar erg goed le- ren kennen. Je kunt dit niet doen zonder weleens ruzie te maken, maar we hebben het vooral heel leuk en gezellig gehad.” Toekomst Eén ding is niet veranderd, het stel weet nog steeds ze- ker dat ze allebei arts willen worden. Over een maand- je horen ze of ze komend schooljaar aan de opleiding mogen beginnen. Het reizen zijn ze zeker nog niet beu, want twee dagen later vertrekken ze voor twee-en-een- halve maand naar Sri Lanka. Of ze daar ook gaan wan- delen? “Misschien een wandeltochtje van een dag, maar we hebben vooral andere dingen op de planning, zoals vrijwilligerswerk, rondreizen en een beetje vakantie vie- ren.” Voor andere studenten in spe hebben ze nog wel een advies: “Loop een pelgrimsroute in je tussenjaar, dat is echt een aanrader voor iedereen.” Voor de grap Ze waren allebei klaar met hun VWO en wilden genees- kunde studeren. De toelating is moeilijk en allebei wis- ten ze net geen plek op de opleiding te krijgen. Een tus- senjaar kwam ter sprake. “Ik zei toen voor de grap: dan kunnen we wel naar Rome gaan lopen.” Deze opmerking maakte Francien niet helemaal toevallig. “Ik wilde zoiets al heel erg lang doen, maar dan ooit in mijn leven. Dat ik het zo jong al zou hebben gedaan had ik niet verwacht.” Wat haar vriend daarvan vond? “Ik vond het prima dat ze wilde gaan, maar dacht toen nog dat ik zelf nooit zoiets zou gaan doen.” Er werd steeds meer over gepraat en het enthousiasme groeide. “En toen gingen we gewoon.” Zwaar Lucas sport veel en had niet verwacht een zware tocht tegemoet te gaan. Dat viel toch wel tegen: “Mentaal was het enorm zwaar. Na ongeveer een week ga je overal over nadenken, je gaat twijfelen aan alle keuzes die je ooit gemaakt hebt. Toen we ongeveer drie weken on- derweg waren, kwam voor mij het moeilijkste gedeelte. Tijdens het laatste stukje van de route zakte dat geluk- kig weg.” Zijn vriendin keek juist op tegen het fysieke gedeelte. “Ik kan best wel onzeker zijn en was heel benieuwd of ik het aan zou kunnen. Ik had wel ver- wacht dat het zwaar zou zijn.” Het lijkt nu misschien een beetje alsof het alleen maar vervelend was, maar niets is minder waar. “Het was ook een stuk leuker en mooier dan ik had verwacht. De natuur was prachtig en we hebben indrukwek- kende cultuur gezien. Ook hebben we interessante mensen ontmoet. ” is óók voor jongeren ‘IK WEET NU DAT IK ECHT WEL WAT KAN HEBBEN’ Tekst Loes van Gerwen Vormgeving Corina Gloudemans