d'n Hadeejer mei 2020

d’n HaDeejer - 23 Het was druk op het Rukven B31 in de oorlog Flinke boerderij Vanaf 1934 had de familie Pennings een flinke boerde- rij op Rukven en zes jaar later brak de oorlog uit. “Mijn vader Johannes en moeder Anna van Zoggel hadden acht kinderen, zeven meiden en ik, de jongste van het stel en toen net geboren,” vertelt Martien. “De eerste jaren na de oorlog werd er niet over gepraat; ons moe- der vertelde nooit iets, en pas later hoorde ik hoe het ging in oorlogstijd. Het was een grote boerderij en tot halfweg de jaren ’60 was het een slechte tijd. Daarna werd het beter. In 1966 heb ik de boerderij overgenomen, een gemengd bedrijf. Mijn moeder stierf in 1973, ze was 74 jaar, en mijn vader in 1986, hij werd 85 jaar.” Martien Pennings woont er nog steeds, nu aan de Meerstraat 67. ‘Has, het paard heeft mijn bed opgegeten’ “Ik ben Tien Pennings, geboren op 2 oktober 1940. Er zijn wel dingen uit de oorlog die ik nog weet, maar de meeste verhalen heb ik van mijn vader gehoord. Ik weet nog dat we ’s nachts uit het huis moesten door een V1, de schuilkelder in. Ook onze buren Van den Berg. Ik was toen tussen de 4 en 5 jaar oud. De foto’s laten dat zien. Ik weet ook nog dat de Engelse soldaten bij ons verbleven. Mijn vader heeft in de oorlog nogal veel ondernomen om mensen te kunnen helpen. Er hebben veel mensen tijdelijk onderdak bij ons gevonden. In totaal ongeveer 120 personen, vooral onze familie uit Berlicum en Vin- kel. Dat waren vooral boeren: ze brachten hun vee mee en deden dat bij ons in de wei op Het Broek. Iedereen ging zijn eigen koeien melken. Een stal waar twee rijen bedden stonden, meestal van stro. De families De Vis- ser en de familie Van Druenen waren ook een tijdje bij ons. Hans de Visser, een zoon van Toon de Visser, sliep tegenover de paardenstal. Hij kwam bij mijn vader en zei: ‘Has, het paard heeft mijn bed opgegeten’. De herinneringen van Tien Pennings over de oorlogstijd zijn vijf jaar geleden opgeschreven door zijn kleindochter Suzanne en nu eind april in een nieuwe versie door Marloes, 21 jaar jong. “Er was nooit iets mee gedaan en ik vind het heel interessant: je kunt je bijna niet voorstellen wat zich hier heeft afgespeeld, waar ik nu woon. Mijn opa kan prima vertellen, maar schrijven echt niet… We hebben het helemaal in de ik-vorm geschreven, precies zoals hij het heeft verteld.” Tien Pennings haalt herinneringen op Tekst Marloes Pennings en Ad van Schijndel Fotografie René Kuijs Vormgeving Iris Manders Tien en zijn kleindochter Marloes