d'n Hadeejer november 2020

d’n HaDeejer - 19 18 - d’n HaDeejer Die machteloosheid, écht niet te weten hoe? “De eerste coronagolf vroeg het uiterste van mij en mijn col- lega’s. Ik ben vrij nuchter, maar als ik er over praat word ik weer emotioneel. In 26 jaar werken in de ziekenhuiszorg heb ik dit nog nooit meegemaakt en heb ik enkele tranen moeten laten. Op 4 maart diende zich de eerste patiënt aan bij ons ziekenhuis en werd onze afdeling direct omgeturnd tot een cohort met alleen coronapatiënten. De verpleegkundigen van mijn team werden over het hele ziekenhuis verspreid.” ALLE ZEKERHEDEN WEG “Mijn reguliere werk als teammanager veranderde snel in crisismanagement, waarbij er veel minder tijd was voor on- dersteuning die je normaal aan medewerkers biedt. Er wa- ren goede protocollen, maar omdat veel collega’s een an- dere rol moesten uitvoeren, was mijn taak vooral het zorgen voor goede communicatie en mensen keer op keer instrue- ren. Daarnaast steeds de stress om te zorgen dat er aan elk bed voldoende handen zijn en dat er voldoende materiaal beschikbaar is. Vier jaar geleden mocht ik met veel, veelal jonge verpleegkundigen een nieuwe afdeling opzetten, de acute opname afdeling. We zijn inmiddels een op elkaar in- gespeeld team met ziekenhuisartsen, verpleegkundigen en ondersteunende teamleden. Maar nu er door het nieuwe COVID19-virus zoveel onbekendheid was met de aanpak en er zoveel ‘extra’ handen kwamen, lag er ineens een stevige uitdaging.” ONMACHT “Patiënten die aan onze zorg werden toevertrouwd, zagen er soms helemaal niet ziek uit, maar als je dan de waarden aflas van de apparatuur bleek wel hoe ernstig hun situatie was. De angst die ik zag in de ogen van de verpleegkundigen, maar ook in de ogen van de artsen. Die onmacht, dat je niet weet Tekst Lambert van der Ven Fotografie René Kuijs Vormgeving Eveline van Roessel De coronacrisis in ziekenhuis Bernhoven verwoord Suzanne van Lankvelt (48) stond in het voorjaar als teammanager van de Actuele Opname Afdeling in ziekenhuis Bernhoven midden in het hart van de coronacrisis. Alle routines vielen opeens weg en het was twaalf tot soms veertien uur per dag vol in de beugel om alle uitdagingen het hoofd te bieden. Hoewel de tweede golf nu veel meer gecontroleerd wordt aangepakt blijft haar boodschap: “Houd je aan de richtlijnen die worden gesteld, zodat we niet nóg een keer bijna kopje onder gaan” wat je moet doen, omdat het zo anders dan anders is en mensen onverwacht snel kwamen te overlijden. Ik ben gewend als teamma- nager een coachende rol te nemen. Ik hoorde wat het met mensen deed. Je hebt het gevoel dat je er voor mensen moet zijn, maar dat lukt je niet voldoende, omdat er heel veel te regelen was. Dat zal me nog lang bijblijven.” SAMEN ÉÉN DOEL “Het aantal patiënten in Uden nam heel snel toe. We schaalden keer op keer de organisatie op en breidden uit naar vijf afdelingen met co- ronapatiënten. Ingewikkelde procedures voor aanvraag van spullen waren ineens gemakkelijk. Iedereen spande zich maximaal in, heel vaak ten koste van zichzelf. We hadden samen één doel: hoe vangen wij coronapatiënten het beste op. Het was duidelijk dat wij dat met ons streekziekenhuis niet aankonden, maar hulp van buiten kwam aanvankelijk niet.” EN TOEN KWAM ER HULP Na ruim twee weken verscheen er een emotionele video voor het personeel en hun gezinnen van ziekenhuisdirecteur Geert van den Enden. Twee dagen later bezocht minister Hugo de Jonge Bernhoven en toen ging het allemaal heel snel. “Ik weet nog dat de rij ambu- lances op de A50 vanuit Groningen kwam, dat raakte me diep. En daarna die helikopter die bij ons ziekenhuis landde. Ongewoon. Heel indrukwekkend! In no time waren vijftien mensen van onze afdeling uitgeplaatst. Ik weet nog dat ik me afvroeg: Hoe kan dit?” vertelt Suzanne vol emotie in haar stem. ‘Als ik erover praat, word ik weer emotioneel’