d'n HaDeejer augustus 2021

d’n HaDeejer - 7 INTERVIEW Over hoe de diagnose kanker je leven kan veranderen... Robert Geurts (50 jaar) is bij de meeste mensen bekend als de eigenaar van Paperpoint. In een openhartig gesprek vertelt hij over de nieuwe rode draad in zijn leven, over zijn zoektocht naar een balans tussen ziek zijn en verder gaan met leven. Over de impact die het heeft voor hem en zijn partner Katelijne. En over hoe hij toch positief in het leven staat en geniet van de mensen om hem heen. Tekst Francis van Venrooij Fotografie Eefje Voets Vormgeving Collette Bosch Wanneer is bij jou de diagnose gesteld? “Rond de herfst vorig jaar is bij mij prostaatkanker geconstateerd. Ik had weinig klachten, ik moest alleen vaak plassen. Ik dacht zelf aan blaasontsteking en heb een afspraak bij de huisarts gemaakt, urine ingeleverd en er is bloed geprikt. Ik kreeg dezelfde dag nog bericht dat het niet goed was. Sterker nog, dat het waarschijnlijk goed fout was. Toen was er paniek in de tent. Dan zakt de grond letterlijk onder je voeten vandaan. Vanaf toen ging ik de molen in. Het bleek dat de kanker is uitgezaaid naar mijn lymfen en botten en dat ze dat niet meer kunnen genezen. Ik zit daarom in een palliatief traject. Het rare is dat ik nu nog steeds weinig klachten heb, alleen van de medicatie. Ik kan alles: fietsen, wandelen, werken. Toch blijft het ziek zijn vanaf nu een rode draad in mijn leven.” Wat is de invloed op je leven nu? “Het onbezorgde leven is weg, dat vind ik het zwaarste. Je wordt super onzeker. Je lijf kan er morgen mee ophouden. Dat gaat echt niet gebeuren, maar zo voelt het wel. Ik probeer daar rationeel mee om te gaan, het te relativeren, want je hebt er toch geen invloed op. Maar dat lukt niet altijd. Dat wordt wel iets beter, maar het gaat met pieken. Het hangt echt af van de ziekenhuisbezoeken. Ze zeggen dat ik niet meer beter word, maar je moet hoop houden dat ze de kanker kunnen remmen, dat ze iets uitvinden. Het is echt fantastisch wat ze allemaal voor me regelen, het Radboud is echt een fijn ziekenhuis. Ik krijg een psycholoog, een casemanager en allerlei ondersteuning in de schoot geworpen om er goed genoeg doorheen te komen. Tegen kanker kun je niet vechten, je kunt wel het beste ervan maken mét je ziekte. De zorg is er nu op gericht om de kwaliteit van leven hoog te kunnen houden. Daar vecht je voor, om bij de beste arts te zitten voor de beste behandeling, want dat geeft vertrouwen. Dan weet je straks dat je er alles aan gedaan hebt. Dat is belangrijk voor mijzelf maar ook voor Katelijne.” Gedeelde smart… “Je bent er iedere dag wel even mee bezig, het wordt onderdeel van je. Het is nog steeds wel onwerkelijk, maar toch went het. Ook voor de mensen om ons heen. Ik kan er nu beter over praten. Dat heb ik altijd wel gekund, maar in het begin waren er veel tranen bij. We pakken de draad weer op en gaan door. Sinds kort zit ik bij een lotgenotengroep voor mannen met prostaatkanker. Dat wilde ik eerst niet, maar ik heb er veel baat bij. Je leert er veel van elkaar. Er wordt openhartig gesproken en humor is daarbij heel belangrijk, ook al is het vaak galgenhumor. Herkenning is zo belangrijk, dat helpt in het omgaan met het hele gebeuren. In het begin vond ik het lastig hoe mensen in de winkel zouden reageren, maar dat bleek heel goed te gaan. Het heeft mooie gesprekken opgeleverd. Ik ben wel open over mijn ziekte, maar mensen hoeven niks te vragen of te zeggen. Soms heb ik zelf ook niet zo’n zin om het erover te hebben. Je kunt er tenslotte niet de hele dag mee bezig zijn. Daarom is werken zo fijn, dat leidt af. Ik werk niet zoveel als eerst, maar ben wel altijd bezig gebleven.” Hoe ziet je leven er nu uit? “Je kunt niet anders dan al je plannen bijstellen, privé en op het werk. Het leven is eindig en dat is nu heel concreet, daarom hebben mijn vriendin en ik wel