d'n HaDeejer december 2021

Rayan kan zich niet herinneren het ooit zo koud gehad te hebben. En dan gaat het nog niet eens over de tempera- tuur, die ’s nachts tot wel tien graden onder nul kan gaan, de snijdende wind, waardoor de tranen over zijn wangen lopen, of de sneeuw, waardoor hij zijn vingertoppen niet meer voelt. Dat kan hij allemaal prima verdragen. Maar eenzaamheid tussen de mensen, dat voelt als een koude hand om zijn hart. De herinneringen aan zijn geboorte- land zijn zo ontzettend anders. Niemand is daar alleen, als anderen samenkomen. Je bent altijd welkom. Het is zeker niet zo, dat de mensen hier niet aardig zijn. Op straat wordt hij vriendelijk begroet, in de rij bij de kassa aan- gesproken over het weer. Mensen complimenteren hem met de woorden Nederlands die hij spreekt. Zo op het oog hoort hij er helemaal bij in het kleine dorp, waar hij als statushouder mocht gaan wonen. Maar vandaag is Eerste Kerstdag: overal zijn binnen de lichtjes aan, hij staat buiten en kijkt ernaar door de ramen. Hij neemt het niemand kwalijk, echt niet, maar eenzaam voelt het wel. Eenzaam tussen de mensen, dat voelt als een koude hand om zijn hart De Syriër was eigenlijk naar buiten gegaan om een flinke dorpswandeling te maken, maar de sneeuwvlokken die uit de lucht komen dwarrelen, worden steeds groter en het worden er steeds meer. Hij voelt de bevroren sneeuw kraken onder zijn voeten. Zijn neus en het bovenste randje van zijn oren doen pijn van de koude wind. Ondanks het voornemen om minimaal een uur buiten te blijven, besluit hij na een kwartiertje alweer terug naar huis te lopen. Tot zijn verbazing staat er in zijn kleine voortuin plotseling een schaap. Het beest kijkt een beetje verstoord op, terwijl het op het enige groene takje dat nog onder de sneeuw vandaan komt, staat te kauwen. Bèèèèh roept ze, terwijl ze op hem af komt lopen. Rayan moet niets hebben van dat stinkende beest. Maar als hij de sleutel in het slot van zijn voordeur steekt en omdraait, duwt het dier haar neus als vanzelfsprekend tegen het hout en stapt het halletje binnen. Het gebeurt allemaal zo onverwachts, dat hij niet op tijd kan reageren. “Wat is dit nou? Ik wilde graag gezelschap met kerst, maar jij bent niet helemaal wat ik in gedachten had. Kom op, naar buiten jij.” Het schaap blijft hem net zo lang aankijken, totdat hij een liter water voor haar neerzet, die ze in één keer opdrinkt. Als ze dan ook nog aan de plant in de hoek wil beginnen, is de verbaasde man gelukkig genoeg van de schrik bekomen om hier wél een stokje voor te steken. Het arme dier heeft duidelijk honger. Haar treurige ogen raken hem Rayan houdt helemaal niet van dieren, maar haar treurige ogen raken hem. Ze zal zo snel mogelijk naar huis moeten, naar haar eigen stal en eten. Maar waar komt ze vandaan? “Natuurlijk, de pootafdrukken!” roept de nog steeds wat verbaasde man tegen zichzelf, terwijl hij door de voordeur weer naar buiten rent. Hij ziet direct dat het pak sneeuw ondertussen een paar centimeter hoger is geworden en er geen enkele afdruk meer te zien is. Misschien heeft één van de buren iets gezien. Zijn huis staat middenin een straat met allemaal dezelfde huizen met dezelfde blauwe voordeuren, die op hun beurt dezelfde kleine ronde raampjes hebben. Op goed geluk belt hij aan bij een paar deuren, maar er wordt niet opengedaan. “Dit wordt de allerlaatste,” besluit hij, “dan moet ik iets anders gaan verzinnen.” Dit keer doet er wel iemand open. De vrouw ziet er moe uit en kijkt wat gespannen om het hoekje van HET KWARTET VAN HOOP Tekst Loes van Gerwen Illustratie & Vormgeving Esmée Geubbels KERSTVERHAAL 10 - d’n HaDeejer