d'n HaDeejer december 2021

d’n HaDeejer - 25 Nadat Arjan op de urgentielijst geplaatst werd, lag zijn fo- cus op het sterker maken van zijn lichaam. Naast zijn werk als mededirecteur bij Heesakkers Beton fietste en wandel- de hij erop los. Voor zover dat hem lukte met zijn steun- hart natuurlijk. “Zorgen dat ik een zo’n fit mogelijk lichaam had, was het enige waar ik invloed op had. Dan zou ik – als het zo ver zou komen – de operatie van een harttransplan- tatie aankunnen. Ook volgde ik een speciaal dieet.” De operatie Het is half vijf ergens eind mei als, op Arjans telefoon een anoniem nummer verschijnt. Het blijkt het UMC Utrecht, het ziekenhuis waar hij behandeld wordt. Er was een do- norhart voor hem beschikbaar. Zo snel als hij kon, pakte hij zijn spul- len (die al klaarlagen sinds hij op de urgentielijst stond), lichtte zijn ouders in en samen reden ze - in de avondspits - naar Utrecht. “Eenmaal daar had ik geen besef meer van tijd. Ik moest wachten op een kamer, kreeg een infuus en mocht voetbal kijken, totdat de chirurg langskwam. De chirurg reed me vervolgens rond half 10 naar de operatiekamer. Daar stond twintig man paraat, binnen vijf minuten hadden zij groen licht en kon de operatie beginnen. Zo snel gaat dat. De operatie duurde uiteindelijk 7,5 uur, omdat al de apparaten voor mijn steunhart ook nog verwijderd moesten worden. Ik vind het een knap staaltje vakmanschap wat daar gebeurde.” ‘De operatie duurde 7,5 uur, dat is nog eens vakmanschap’ “Het afgelopen jaar zijn er in Nederland veertien van dit soort operaties uitgevoerd, waar ik er dus één van ben. Dat is een gek idee. Achteraf denk ik dat die dag voor mijn ouders heel moeilijk is geweest. Zij wisten wat de vorige operaties bij me teweeg hebben gebracht. Ik kon dat zelf gemakkelijker loslaten: het was mijn enige redding. Ook had ik alle opties natuurlijk al afgewogen en wist ik dat er een kans bestond dat ’t fout ging. Ik beleefde die dag als een opluchting, mijn nieuwe leven stond voor de deur.” Uitzonderlijk herstel “Mijn herstel ging erg goed. Ik was binnen 24 uur van de Intensive Care af, terwijl ik na de vorige hartoperatie vijf dagen in coma lag. Ik voelde direct dat alles anders was, toen ik wakker werd. Mijn lichaam voelde goed, ik voelde me energiek. Terwijl er toch een orgaan van iemand anders in je lichaam zit, maar daar had ik geen schrik van. Mijn lichaam voelde vertrouwd aan.” “Ik mocht naar huis, als ik de lange ziekenhuisgang door kon lopen en de trap op en af kon. Misschien was het ook mijn sterke wil, maar daar ging ik hard voor aan de bak en het lukte me ook snel. Binnen drie we- ken mocht ik naar huis en na vier weken was ik alweer aan het werk. Dat was uitzonderlijk.” De eerste zes weken thuis, moest Arjan rustig aan doen. “Dat was moeilijk, omdat het zo goed ging. De fysiotherapeut moest me vaak afremmen. Nu slik ik nog veel medicatie. Ook is er een kans dat mijn lichaam het nieuwe hart afstoot, daarom neemt het zieken- huis regelmatig een biopt af om te onderzoeken of alles goed gaat. Dit jaar krijg ik er negen. Vanaf volgend jaar moet ik vier keer per jaar op controle. Ik heb vertrouwen in het ziekenhuis, ze zijn altijd eerlijk geweest over de gang van zaken en zijn recht door zee. Dat waardeer ik: ik weet altijd waar ik aan toe ben en dat is bij zoiets ingrijpends in je leven heel erg fijn.” Niet in woorden uit te drukken Arjan is enorm dankbaar dat hij zijn donorhart heeft gekregen. Hij weet niet van wie het af komt en dat wordt bewust ook niet gedeeld vanwege privacy redenen. “Ik wil de familie van mijn donor heel graag bedanken en mag hen van het ziekenhuis na zes maanden een brief schrij- ven. Zij mogen dan zelf bepalen of ze deze brief willen lezen. Vanuit het ziekenhuis waarschuwen ze wel voor dit contact, je zit immers van beide kanten nog in een verwerkingsproces. Wat is dan het juiste moment? En los