d'n Hadeejer februari 2021

d’n HaDeejer - 27 Geen animo In 1953 trouwt Huib met Sientje Kuysten. Ze krijgen een zoon en een dochter. Na de ruilverkaveling eind jaren zestig verhuist het gezin naar De Bleken. “We zijn toen met melkvee doorgegaan en akkerbouw, suikerbieten en aardappelen. Net voordat we verhuisden, kocht ik mijn eerste tractor, een goede gereviseerde tweedehandse.” Anno 2021 is er geen Juyn meer die boert op De Bleken. Zoon Willem woont inmiddels in het dorp. “En verder is bij de kleinkinderen geen animo. We hebben geen vee meer, enkel nog akkerbouw die uitbesteed wordt. Natuurlijk vind ik dat jammer, maar als ze het met tegenzin moeten doen, wordt het alleen maar kommer en kwel. Sommige dingen lopen nu eenmaal anders dan je zou willen. Zoals ook het overlijden van mijn vrouw Sientje zeven jaar geleden. Ze had acute leukemie. Binnen drie weken was ze overleden. We waren bijna zestig jaar getrouwd. In plaats van het feest regelde ze nu haar eigen begrafenis.” Uit balans De boer heeft volgens Huib zeker nog toekomst in Nederland. ”Enkel zullen ze in aantal drastisch verminderen. Het boerenbedrijf is veel complexer geworden. Vroeger kon je net zoveel vee houden als je voeder teelde. De intensieve, veredelingslandbouw en intensieve veehouderij hebben ons veel welvaart gebracht, maar is te ver door- geschoten. Het is uit balans geraakt. We kunnen de milieuproblemen niet in zijn geheel bij de boeren leggen, iedereen zal een steentje bij moeten dragen.” ’t Is kloare sunt Veul dinger zen sunt in dizzen ted: de kroege dicht, vannant gin volk op de misse en en ès ge bótschappen moet doen, dan moete zón kèpke vur oewe snotter. Soms zitter iemand ‘hoi’ tegen men, mar ik zie bè got nie wèffer grèj doar onder zit. Pas buiten kom ik eraachter dè ’t de oudste dochter van m’n auw buurlui is. Ik zie ’t oan d’r lóópe, van achtere. Nou mensen zó dik tuis moete blève, wurter wel veul opgerûmd. Hil kasten worre leeggeruimd en ’t is kèj druk op de stort. Wè vurreg joar nog sunt waar um weg te góje, gi nou nor de kliko of op den oanhanger. Potten en pannen, auw bestek, vloerkleej, stuul en zèlfs hil bankstellen worre gedumpt. Ok hil klirkasten worre leeggehold. Dè waar vruger b’ons anders. Ès iets te klèin waar, ging dè nor oew jonger bruur en die kon wer ’n joar vort. Eéte wurde nojt weggegojt. ‘Dè is kloare zunt’, zin ons moeder dan, en ès ge oew èrpel nie op hat gegéte, krigde gin pap. Tegeworreg wurter vur miljoene weggegojt, laas ik pas in de krant. Terwijl ze in sommigte aander lande hôst niks hen um te éte. ’t Blef sunt: makt oewen auwen toei uurst óp, vurdè ge nèje kópt! Teveul is nojt goewd volges men. Dalek in mèrt meujgewewergônstemmen.D’rhanmeerèsvijfteg purtèje ingeskreve, en d’r zen er zuvvenendèrteg goewdgekeurd. Doar witte toch gin road mer mè. ’n Stuk of tiejn waar ok zat gewist. En ’t is kloare sunt van al dè pepier, dè ze dan af moete drukke. Dè moet dalek wer gelijk in de pepierbak. Alléén: dè ’t wer ’s unne keer lèkker gesnuwt hè, vèin ik minder sunt. Dieje snuw mag van men gerust ’n por wéke blève ligge, ok op d’n inrit. Niks oprùime! ‘n Tokomoatje column ‘n Tokomoatje ‘We kunnen de milieuproblemen niet in zijn geheel bij de boeren leggen, iedereen zal een steentje bij moeten dragen’ ‘Dè ’t wer ’s unne keer lèkker gesnuwt hè, vèin ik minder sunt’