d'n Hadeejer januari 2021

d’n HaDeejer - 21 Anneloes en Simone logie en prothetiek. Tandartsen uit de regio verwijzen klanten naar mij door. Dat blijf ik de komende jaren nog doen. Ik hoop dat Simone erin slaagt de voor ons zo typerende verbonden- heid met de mensen die onze praktijk bezoe- ken, en de Brabantse gemoedelijkheid erin te houden. We zijn een mense- lijke praktijk, waarin wij begaan zijn met de mens achter de klant en de klant ook met ons. Dat merken we bijvoorbeeld aan de vele kaartjes met kerst.” Weinig veranderingen “Er zijn de komende periode weinig veranderingen te ver- wachten,” aldus de kersverse prak- tijkeigenaar Simone de Jonge. “Mijn moeder heeft met haar team alle innovaties in de tandartsenzorg in de praktijk tot op de dag van vandaag vormgegeven. De praktijk heeft weliswaar ruimtegebrek, maar we zoeken het voorlopig in wat praktische aanpassin- gen in de behandelruimten. Achter de schermen gaat het er wel wat anders aan toe, omdat ik me naast mijn werk ook wil richten op mijn aankomende gezin, het sporten en tijd voor vrienden. Ik wil me vooral richten op het tandartsenwerk zelf. Doordat we sinds kort met een praktijkmanager werken, ont- staan er nieuwe mogelijkheden. Zo wil ik me verder gaan ont- wikkelen in de implantologie, waardoor ik straks ook dát van mijn moeder kan overnemen. Mijn belangrijkste ambitie is het vasthouden van het dorpskarakter van onze praktijk. Dat per- soonlijke contact is de kracht van onze werkwijze!” ‘Het persoonlijke contact is de kracht van onze werkwijze!’ Simone De lucht Lucht ister nog zat in de wirreld. Onzichtbaar, ziedet overal ùm oe hène. Donkere lucht, wèrme lucht, kauwe lucht, frisse lucht enzowèjer. Ge ojjemt ’t in en ge ojjemt ’t ùt, autematies, overal en aaltet. We hebben d’r veul van, heel veul, en toch make we alledaag nog bè. Zand verkópe in de woestijn is lastig, mar lucht verkópe lukt nog aaltet goewd. Volop handel in lucht; de gebakke variant dùgut nog aaltet goewd, mar vùral ôk lucht mè ’n luchje, vurnameluk in spuitbuskes. De frisse lucht dan, de sort die nie stinkt, mar lekker rùikt. Wij mense zen mar stinkerds. Teminste zo lekt ‘t, ès ge kekt nar al wètter zo te koop is ùm oe mar lekker te loate rùike. Onzen èige netuurleke lichaamsgeur is afgekeurd, en we doen alle moeite ùm die weg te krège. In does of bad, moet die lichaamsgeur eraf geskrobt worre mè skuim, zeep, zjel, moes. òllie en dergelijke. Niks van de èige lucht mag overblève. En ùm er zeker van te zen dè oewen eigen lucht weg blef, moet die tussendùr ôk nog weggemakt worre mè smeersels of spuitgrèij. Want ge moet nie rùike nar mens mar nar een wèij vol klaproze int vùrjoar. We moete niks hebbe van luchte zo ès diere, die hun èige lucht gebrùike vur identiefiekasie of ’t afbakene van hun territoriejum. Nee, wij moete aander luchte hebbe. Aander gedachte moete we hebbe bè ’t rùike van ’n sòrtgenoot. Nie van “oh, bende gè t”, mar meer van “mmm zozo”. Luchte die hordes halfblóte vrouwe op oe af loate komme sprinte, of die oe autematies doen belande in ’ne wirreld vol overdadige luukse en rijkdom. Oew mojsten droom die ùtkùmt dùr ’n flufke chemikalieje in oewen oksel. Alles wè ge mar wilt, in ’n spuitbuske vol lucht. Ongebakke. ToKo column Toon Tekst Lambert van der Ven Fotografie René Kuijs Vormgeving Iris Manders