d'n HaDeejer juni 2021

d’n HaDeejer - 13 Linda Otjens is verpleegkundige in de gehandicaptenzorg en werkt bij Zonhove in Son en Breugel. Al sinds het begin dat corona uitbrak, liep ze rond met het gevoel dat ze iets wilde doen en iets wilde betekenen in deze aparte tijd. Ze schreef zich daarom in bij Zorgzuster, een bemiddelingsbureau in de zorg dat zorgpersoneel inzet voor bijvoorbeeld het vaccina- tieprogramma van de GGD. In de buurt “Ik wilde helpen met vaccineren. Hup, dacht ik, dan zijn we ook voor de zomer klaar! Vanuit Zorgzuster kreeg ik aanvra- gen of ik wilde vaccineren in Goes of Breda, maar daar zei ik ‘nee’ tegen. Ik wilde het liefst in de buurt mijn handen uit de mouwen steken. Totdat de vraag naar hulp in Curaçao kwam.” Die vraag kwam via ‘Extra handen voor de zorg’. Een niet-commerciële crisisorganisatie, die (oud)zorgprofessio- nals verbindt met zorginstellingen in het gehele Koninkrijk (dus ook Curaçao), die extra ondersteuning nodig hebben door de druk van corona. Snelle beslissing ‘Niet nadenken,’ zei haar man Olaf. ‘Gewoon doen. Anders ga je te veel twijfelen’. “En dat was ook wel waar,” vertelt Linda. “De aanvraag via Zorgzuster kwam op dinsdag online en op vrijdag zou het vliegtuig al vertrekken. Ik ging kijken wat de mogelijkheden waren: ik vroeg toestemming aan P&O, mijn super flexibele en lieve collega’s namen mijn geplande dien- sten over en Olaf verzekerde me dat het met hem en onze twee jongens wel goed zou komen. Wat denk je? Een half uur later was het geregeld.” Staatssecretaris Vrijdagochtend: Ze zwaait haar mannen op het station in Den Bosch uit en stapt in de trein richting Schiphol. Eenmaal daar verzamelen alle hulpverleners zich in een hotel. “Ik kreeg het gevoel dat we op schoolreisje gingen, maar dan wel een hele belangrijke. Niemand kende elkaar, maar we stonden er allemaal met dezelfde missie. Dat gaf rust. We werden toege- sproken door staatssecretaris Paul Blokhuis van Volksgezond- heid, Welzijn en Sport (VWS). Die vond het nogal wat dat wij zo snel de knoop doorhakten om ons leven even te pauzeren en mensen op Curaçao te gaan helpen in moeilijke omstan- digheden. Hij waardeerde onze daad van naastenliefde. Dat gaf moed! Ik vond het heel spannend, maar had tegelijkertijd zoiets van ‘kom maar op’.” Ernstige situatie Van de vlucht, het vervoer en het hotel tot aan lunchpak- ketjes gemaakt door het hotelpersoneel: alles was voor de hulpverleners tot in de puntjes geregeld. Zodat zij zich kon- den focussen op het bieden van ondersteuning. In Curaçao was de situatie met coronabesmettingen inmiddels zeer ernstig geworden. Het enige ziekenhuis op het eiland kon de enorme hoeveelheid coronapatiënten bijna niet meer aan. Het eiland zat dan ook in een zware lockdown. “Ons hotel zat recht tegenover het ziekenhuis en vanaf het moment dat we aankwamen, reden de ambulances al af en aan. Dat zette wel de toon. Onze hulp was nodig.” ‘Prik-angst’ Na aankomst wilde Linda direct aan de gang. “Ik zou gaan hel- pen in het ziekenhuis, maar uiteindelijk was mijn hulp harder nodig op de vaccinatielocaties. Dat waren er vier, waartussen we rouleerden, en er was een mobiele vaccinatielocatie. Het duurde even voordat we met de plaatselijke zorgverleners goed hadden afgestemd waarin we konden ondersteunen. Daarna ging het snel. In Curaçao mag iedereen vanaf 18 jaar gevaccineerd worden. Je mag zelfs zonder afspraak de Dankbaar dat ze mocht gaan en dankbaar werd zij ontvangen. Linda Otjens (35) was een van de vijfenveertig Nederlanders die begin april naar Curaçao vlogen om daar de zorg te ondersteunen. Masha Danki betekent ‘heel erg bedankt’ in het Papiamento, de taal die op het eiland gesproken wordt. “Mensen zeiden het dagelijks tegen me.”