d'n HaDeejer juni 2021

d’n HaDeejer - 15 vaccinatielocatie binnenlopen, heel anders dan bij ons in Ne- derland. Toch heerste er op het eiland angst voor de vaccinatie. Mensen waren bang en zeiden: ‘Ik ga nu de prik halen en als ik morgen nog wakker wordt, dan komt de rest van mijn familie ook’. Een gekke gewaarwording. Het was wel bijzonder dat je mensen gerust kon stellen door hen informatie over de vaccinatie te geven.” Bijzonder en intens “Door mijn hulp op de vaccinatielocatie stond ik plotseling midden in de Curaçaose samenleving. Ik kreeg hierdoor de cultuur van het eiland echt mee en dat was bijzonder. Intens ook wel. Je legt veel persoonlijk contact met mensen en knoopt gesprekken aan, wanneer je ze gaat prik- ken. Soms omdat mensen aandacht nodig hebben, soms omdat ze nieuwsgierig zijn: ‘Laat je alles achter om ons hier te helpen?!’ Wat veel in- druk op me heeft gemaakt, is een jonge vrouw die me huilend in de armen viel. Ze heeft kanker en leefde al sinds de uitbraak van corona helemaal afgezonderd. Ze was enorm eenzaam en zag de prik als de verlossing. Ik merk dat ik nu met mijn hoofd nog af en toe daar ben, ondanks dat ik na terugkomst een week in quarantaine moest en genoeg tijd had om af te schakelen.” Op handen gedragen Het cultuurverschil met Nederland is iets wat Linda bijblijft. “Men- sen maken zich niet druk, hebben geen stress, zijn enorm aardig en altijd positief. Dat mogen we in Nederland ook wat meer zijn.” Linda sluit trots af: “Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen. Zo avontuurlijk ben ik helemaal niet, maar toch ben ik flexibeler dan ik dacht. Of ik het nog eens zou doen? Absoluut. Daar hoef ik geen seconde over na te denken. We werden letterlijk op han- den gedragen en hoewel dat niet nodig was, gaf het een enorme voldoening. Ik heb echt iets betekend daar. En stiekem was het ook wel eens goed om te merken dat ik thuis gemist kan worden. Ik ben hartstikke trots hoe Olaf, Jari en Ferre het thuis gedaan hebben. Dat maakte het voor mij ook makkelijker om zo ver weg te zijn.” ‘Door mijn hulp op de vaccinatielocatie stond ik plotseling midden in de Curaçaose samenleving’ Tekst Eline Sigmans Fotografie Ronald van Hastenberg Vormgeving Iris Manders Klèn huske Ik dacht vorige maand dat ik gewoon een grapje maakte over het verkopen van mijn huis. Maar ik heb zo’n belachelijk hoog bod gekregen van een stel uit Heesch, dat ik een handtekening heb gezet. Ik heb wel getwijfeld of ik HaDee wil opzadelen met dat soort volk. Echter, mijn bankrekening wuifde alle bezwaren weg. Ik ben nu aan het zoeken naar iets kleins. Een tiny house, zoals dat heet. Ik ben begonnen met bouwen in de Heeswijkse bossen. Daar is namelijk veel plek en hout voorradig door al het gekap van de afgelopen maanden. Ga maar eens een keer kijken. En als u dan iets ziet dat op een boomhut lijkt, dan weet u waar ik ga wonen. Tenminste, zolang niet meer HaDeejers dit goede voorbeeld volgen. Het is wel tijdelijk natuurlijk. Ik ben gewoon alvast aan het wennen. Een van de dingen die je tegenkomt, als je kleiner gaat wonen, is afstand doen van al de spullen die je doelloos verzameld hebt. Bijvoorbeeld, al d’n HaDeejers van de afgelopen 17 jaar. Waar laat ik die? Ons Hannie zei met een grijns: “Als je dan toch weg wilt uit Dinther, ga dan op de Wildhorst wonen”. Nou Hannie, ik vind dat best een goed idee. Ze hebben daar genoeg tiny houses, dus er zullen ook wel een hoop gelijkgestemden wonen. De gemeente schijnt ook al jaren bezig te zijn om iets goeds te regelen voor bewoners. Ondanks dat wonen er toch HaDeejers met veel plezier. Ik houd u op de hoogte over de verhuizing. Of beter gezegd: de verhutting. Groeten Harrie Droesen Column Harrie ?