d'n HaDeejer maart 2021

Drie generaties Harmonie Sint Servaes Michelle Deckers, 18 jaar, is bijna 11 jaar lid van harmonie Sint Servaes en speelt tweede klarinet. Vader Arian, 48 jaar, is dit jaar 38 jaar lid van ‘de harmonie’. Hij speelt eerste trom- pet en is al jarenlang dirigent van het opleidingsorkest. Opa Tinus is al 54 jaar lid en inmiddels erelid van de Dintherse muziekvereniging. Hij is als muzikant actief in het oplei- dingsorkest op de saxofoon en ooit begonnen met slagwerk, waarmee hij zich nu verdienstelijk maakt in het Bernhezer Senioren Orkest en bij accordeonorkest Gruppo Dal Segno. Uit een muzikaal nest Opa Tinus put met gemak uit zijn grote muzikale herin- neringen vol met anekdotes: “Mijn vader, Adriaan Deckers, speelde vanaf 1930 in de vereniging. Hij begon op de bugel, toen de harmonie nog een fanfare was. Later speelde hij ba- riton, alt-saxofoon en hoorn. Er zijn bij ons in de huiskamer in de Torenstraat heel wat muzieklessen gegeven, ook aan leden buiten de familie. Muziek maken bij de harmonie was maar tijdelijk aan mijn broers besteed. Mijn vader zei al: Dat wordt niks, die voetballe! In 1971 overleed hij veel te jong. Ook mijn oom Martien speelde 38 jaar lange tijd op de bas bij de harmonie.” Met de paplepel ingegeven Tinus kreeg het muzikale talent van thuis uit mee. Van zijn vader, maar zeker ook van zijn moeders kant. Bij de familie Habraken was ook veel muzikaliteit. Tinus kreeg zijn eerste les op 10 oktober 1956 in café Van Laanen. Zoon Arian: “Ons pap speelde slagwerk, ik wilde ook trommen. Ik meldde me als 9-jarige bij Harrie van Sleuwen, maar er waren al veel te veel slagwerkers. Toen heeft Gerard Barten me een trompet gegeven, die waren harder nodig. Daar zat immers ook het woord ‘trom’ in zei hij. De trompet zat helemaal vol plak- band.” Michelle groeide op tussen de trompet en de klarinet van haar moeder Annemarie. “Stiekem zette ik de klarinet van ons mam, die ze voor de Kornuiten gebruikte, in elkaar en begon erop te spelen. Ik vond dat instrument er heel cool uitzien, al kreeg ik er alleen een hoog piepgeluid uit. Toen ik op les zat, ging dat gelukkig veel beter! Verder speel ik thuis ook graag gitaar.” Samen in dezelfde vereniging “Het motiveert elkaar om in dezelfde vereniging te zitten. Leuk om samen ergens naar toe te werken, zoals een groot concert! Je kunt je er ook samen druk over maken, als het een keer niet zo goed gaat in de vereniging,” vertelt Arian. “Na de repetitie, als de derde helft voorbij was, zaten we thuis vaak nog een uur of wat te stechelen met een pastoraaltje. Ook nu met mijn dochter praat ik na de repetitie regelmatig thuis na. Het is mooi om met z’n vieren een sociaal steentje aan de gemeenschap bij te dragen!” Michelle: “Het is ook wel eens lastig. Opa is heel gemotiveerd, ik ben meer van de gezellig- heid. Dat botst wel eens. Ook met ons pap heb ik wel eens meningsverschillen over mijn betrokkenheid”. Muziek maken is emotie De muziekvereniging heeft ook een belangrijke emotionele betekenis. Tinus is een echt gevoelsmens. “Als ik muziek maak, dan vergeet ik de moeilijke momenten in het leven. Ik speel heel veel op mijn saxofoon, op mijn drumstel op zolder, maar zeker ook op mijn accordeon. Ik ben heel fana- tiek en verlang dat eigenlijk ook van anderen. En als ik geen muziek speel, dan luister ik muziek. Muziek maken is voor mij gezelligheid, samendoen!” Arian maakt onderscheid tussen zelf muziek maken en anderen muziek laten maken. “Voor mezelf leg ik de lat heel hoog. Ik ben heel gedreven, kan heel erg genieten van het intense muzikale gevoel. Als ik dirigeer zet ik me in om de groep een goed gevoel te laten krijgen, dat er een fijne repetitie of concert is geweest. Ik wil iets overbrengen.” Michelle voelt zich erg aangetrokken tot muziek met een goed verhaal. “Er is heel veel nietszeggende muziek. Ik houd van muziek met een boodschap, waar een duidelijke mening in zit. Wanneer ik zelf muziek maak kan ik mijn gevoel erin kwijt. Ik kom dan tot rust.” Het muzikale hoogtepunt Eensgezind denken ze hier terug aan de proms-concerten. “De laatste keer in 2015 zaten we alle vier op het grote po- dium in de Zaert. Dat vond ik een machtig moment om mee te maken,” verhaalt Tinus. “Dat ik daar ‘Sorry’ van Kyteman mocht spelen was geweldig,” vervolgt Arian. Michelle besluit: “Onze reis naar Duitsland in 2018 was ook heel bijzonder. Die avond, dat iedereen in de bar aan het feesten was. Papa achter de piano en dat mama met de rest meezong. Om nooit te vergeten!” ‘Stiekem zette ik de klarinet van ons mam in elkaar’ ‘Opa is meer gemotiveerd, ik ben meer van de gezelligheid’ Tekst Lambert van der Ven Fotografie Annerieke van den Broek Vormgeving Juul van den Heuvel 200 d’n HaDeejer - 103 V.l.n.r.: Michelle, Arian en Tinus Deckers