d'n HaDeejer november 2021

6 - d’n HaDeejer Opleiding Annemiek werd geboren in 1947, ze was mager, geel en woog nog geen drie pond. De huisarts vertelde voorzichtig dat ze het eind van de week misschien niet zou halen. Een couveuse bestond nog niet, maar haar moeder hield haar bij zich en voedde de hele dag door. Met effect: een half jaar later was haar gewicht verdubbeld. Ze groeide op met drie broers en twee zussen, hun vader had een constructiebe- drijf. “Een heel fijn warm gezin hadden wij, mama was er voor ons en iedereen was welkom.” Na de kostschool ging ze als jonge meid op kantoor bij haar vader werken. Als vierde gezinslid op de werkvloer had ze daar weinig zin in. Op een slimme manier koos ze haar eigen pad. “Ik kwam erachter dat er kleine ongevalletjes in het bedrijf waren, dus ik stelde voor de cursus voor doktersassistente te doen.” Haar vader ging akkoord. “Ik dacht bij mezelf: daarna ben ik mooi weg.” Zo geschiedde. Tijdens het laatste halfjaar van de opleiding werkte ze bij een huisarts in Den Dungen. De vaste assis- tente ging trouwen. “In onze tijd was het normaal om dan te stoppen met werken.” De baan werd haar aangeboden. “Ik was heel blij, maar moest het eerst thuis nog gaan vertel- len.” Met hulp van haar broer Joan ging ze het gesprek aan. “Mama vond het prima, papa had wel zijn bedenkingen, hij vond het fijn zijn kinderen in het bedrijf te hebben.” Werk en gezin Haar man leerde ze kennen bij de verkennerij, hij was leider van de verkenners, zij welpenleidster. Zijn voorstellen voor activiteiten keurde zij af, veel te gevaarlijk. “Eigenlijk mocht ik hem niet zo, maar aan de bar tijdens carnaval sloeg de vonk over. Ik vond hem grappig en heel aardig. Vanaf toen waren we een stelletje.” Het huwelijk volgde en op de terugweg van haar laatste werkdag naar huis huilde ze. Twee maan- den later hoorde ze dat dokter Luykx een assistente zocht. Diezelfde avond stond ze aan de deur en de maandag erop mocht ze beginnen. Ook Cor vond het prima. Het was een fijne tijd met het hartelijke en sociale gezin Luykx. “Ik weet nog dat dokter Luykx me vóór een rijbewijskeuring zei dat als de mensen zouden vragen naar de kosten, ik ze dan moest zeggen een extra onze vader en weesgegroetje voor hem te bidden in de kerk. Die mensen konden dat namelijk hele- maal niet betalen.” Ze werd moeder, maar bleef halve dagen werken. Tien dagen na de bevalling liep ze met de kinderwa- gen naar de praktijk, borstvoeding gaf ze in de koffiepauzes. Ze kreeg veel hulp uit haar omgeving. Haar schoonmoeder kwam oppassen, Paula Luykx bood zonder twijfelen haar dienstmeid de hele week aan, toen er geen kraamhulp was. Haar moeder hielp ongevraagd mee in het gezin. “Dan was ik boven bezig en als ik dan beneden kwam, was er geveegd en de vaat gedaan. Het zijn zulke dingen die zo lief zijn en zo veel betekenen.” Na de geboorte van nummer vijf stopte ze met werken, totdat haar kinderen klaar waren op de mid- delbare school. “Inmiddels was wel de computer een vast gebruik geworden.” Eerst ging ze in Nistelrode werken, maar na haar eigenlijke pensioen werd ze gevraagd als invaller bij Huisartsenpraktijk Heilaren en de praktijk van Dianne van de Veerdonk. Voor een ander Als vrouw van de directeur ging ze niet in de ouderraad, maar hielp veel mee op school. “Alle kinderen hebben bij Cor in de klas gezeten, we hadden de afspraak dat we thuis niet over de schoolprestaties spraken.” Toen de oudste kinderen naar de middelbare school gingen, werd er aan huis een aan- leunwoning voor de ouders van Annemiek gebouwd. Stilzitten kan Annemiek nog steeds niet Optimistisch, enthousiast en vrolijk, zijn de eerste woorden die te binnen schieten als ik met Annemiek Verberk om de tafel zit. Als moeder van vijf, oma van elf, huisartsassistente, vrouw van de voormalig basisschooldirecteur, mantelzorger, alt bij kamerkoor Mi Canto en vrijwilligster voor allerlei organisaties, heeft ze weinig stilgezeten in haar leven. Ook nu ze volgens haar leeftijd niet meer hoeft te werken, denkt ze nog niet aan haar pensioen. “Zo lang ze me blijven vragen, ga ik lekker door. Ik vind het heerlijk om te werken.” ‘Ik dacht bij mezelf: daarna ben ik mooi weg’ Tekst Loes van Gerwen Fotografie Ronald van Hastenberg Vormgeving Esmée Geubbels