d'n HaDeejer oktober 2021

d’n HaDeejer - 35 De 14-jarige Sien Verhallen zit op Gymnasium Bernrode, doet aan korfbal, is bij Jong Nederland en lid van de Koninklijke Fanfare. Tot zover een ‘normaal’ puberleven. Toch is haar leven minder onbezorgd dan dat van leeftijdsgenoten. Sien heeft Diabetes Type 1, een auto-immuunziekte die niet te genezen is. En hoewel ze dit voor het grootste deel geaccepteerd heeft, blijft het toch altijd een ‘dingetje’. Tekst Lisbeth Kuijs Fotografie René Kuijs Vormgeving Ruth Mollema Sien was tien jaar toen het ontdekt werd. “Ik ging naar de dokter, omdat ik een raar bultje op mijn pols had. Omdat ik ook afgevallen was, controleerde de huisarts meteen mijn lengte en gewicht en moest ik bloed laten prikken. Mijn suiker bleek te hoog en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis.” In Bernhoven werd de suiker opnieuw gemeten en bleek de waarde 30+ te zijn, terwijl die eigen- lijk tussen de 4 en 8 moest zijn. Het apparaatje kon niet meer meten dan 30. Besloten werd dat Sien een nachtje in het ziekenhuis moest blijven, zodat er elk uur geprikt en insuline bijgespoten kon worden, als dat nodig was. “Ik kreeg een infuus met vocht. Ik snapte er niets van en moest heel erg huilen.” HEFTIG Het ene nachtje werden er uiteindelijk tien en vastge- steld werd dat Sien Diabetes Type 1 had. Sien: “Bij Type 2 maakt het lichaam nog wel een beetje insuline aan, bij Type 1 helemaal niet.” Moeder Loes week niet van haar zijde. “Het was heel hef- tig. Achteraf gezien had Sien al een tijdje symptomen: ze moest vaak plassen, had veel dorst en was dus ook veel afgevallen. Op foto’s van toen is nu ook wel te zien dat ze ziek was, maar op dat moment hadden we het niet door.” Sien: “De eerste tien dagen in het ziekenhuis waren heel pittig: er kwamen allemaal mensen aan mijn bed. Als er bezoek kwam, wilde ik het niet meer over mijn ziekte heb- ben, want daar ging het al de hele dag over.” Het spuiten vond Sien het heftigst. “Eerst durfde ik het nog niet zelf en daarom leerden papa en mama het ook. Later wilde ik het toch leren, omdat ik niet afhankelijk wilde zijn. In het begin moest ik vier keer per dag spuiten: overdag kort- werkende en ’s nachts langwerkende insuline.” ANDERS DAN ANDEREN Eenmaal thuis zag het leven van Sien er opeens heel an- ders uit. Sien: “We hebben een boek aangeschaft waar je precies in kon zien hoeveel koolhydraten er in een be- paald product zaten. In het begin woog ik alles precies af en was ik steeds aan het rekenen.” Loes: “Het was moeilijk om te zien, Sien was in één keer een heel ander kind. Voorheen blaakte ze van het zelfvertrouwen en nu voelde ze zich ineens anders dan anderen. Ze was ook heel ver- drietig, als ze een kinderfeestje had, want ze moest nu voortaan altijd nadenken, als ze bijvoorbeeld een taartje wilde eten, omdat ze wist dat ze dan insuline moest spui- ten.” Sien: “Ik voelde me dan steeds schuldig, want als we bijvoorbeeld frietjes gingen eten, moest ik eerst spuiten