d'n HaDeejer september 2021

28 - d’n HaDeejer In HaDee zijn diverse gedenkplekken die je kunt zien als je rondfietst of rondrijdt in het dorp. Het zijn bijzondere plekken, niet alleen voor de mensen die ze geplaatst hebben, maar vaak ook voor anderen. Een plek om even te zitten of te zijn. We hebben vier gedenkplekken gekozen die duidelijk zichtbaar zijn en waarover de betrokkenen wat willen vertellen. BIJZONDERE GEDENKPLEKKEN Een bankje en een boom bij Laverhof Op het bankje bij de volière in de tuin van Laverhof vertelt Hein van Houtum over zijn broers Piet en Co. Piet was de oudste zoon van het gezin met tien kinderen, Co de jongste. Ze hebben beiden bij Laverhof gewoond, Piet wat korter, Co zo’n negen jaar. Voor zijn overlijden zes jaar geleden besloot Piet dat hij graag een boom wilde schenken. Deze is geplant in de tuin aan de voorkant. Hein ging vaak bij Laverhof in de tuin wandelen met Co, of Nico zoals hij officieel heette. Co kon uren kijken naar de vogels en de kippen. Bij de volière stond een oud houten bankje, dat vond hij maar niks. Hij wilde iets schenken en heeft daarom samen met de zusters gezorgd voor ‘een fatsoenlijke bank’. Na zijn overlijden in 2019 is de bank geplaatst, voorzien van een gedenkplaatje. Hein komt er niet zo vaak, maar laatst zat hij met een andere broer op Co zijn bankje en bedachten ze dat ze er toch mooi met z’n drieën zaten. Het voelde goed om daar samen herinneringen aan Co op te halen. “Toch zund dat het allemaal zo gelopen is! Zijn lijf wilde niet meer, maar Co wist alles nog.” Het monumentje in de Baron van den Bogaerdelaan Daan Maréchal is 23 jaar geworden. Het is alweer 15 jaar geleden dat hij verongelukte. Op de plaats van het ongeval hebben zijn ouders Peer en Carla, broer Wout en zus Janneke een monument geplaatst samen met vrienden van Daan en andere mensen die hem lief waren. Dat was de plek waar hij het laatst heeft geleefd, waar hij is overleden. “Bouwen aan het monument en de onthulling ervan gaf ons iets te doen, iets om ons verdriet op uit te leven. We stonden verder compleet machteloos en dit gaf ons het gevoel dat we iets voor hem konden doen,” vertelt zijn moeder Carla. Het monumentje moest verplaatst worden vanwege aanpassing van de weg. “Er is toen wel de helft van de kracht afgegaan. Peer en ik staan nog wel eens bij Dijkhoff, bij de mooie koeien, te staren naar de plaats waar het gebeurd is. We mijmeren wat, hoe de weg was, hoe het is gebeurd. De nieuwe plek heeft voor ons eigenlijk geen gevoel, de ziel is er uit. Er staat nu wel een bankje bij en misschien lezen mensen het gedichtje. Het torentje hield de wacht voor de mensen uit Heeswijk-Dinther. En dat doet het hopelijk nog steeds. Elke verkeersdode is er één teveel! Daar staat het monumentje voor.” Tekst Francis van Venrooij Fotografie René Kuijs Vormgeving Esmée Geubbels