d’n HaDeejer - 17 Slotbewaarder Hij is geboren op Kasteel Heeswijk. Samen met zijn ouders Jan en Netje en nog drie kinderen woonden ze in het poortgebouw. “Ik was soms ook wel ‘unne kleine deugniet’. Moest voor straf eens naar boven. Als je wat creatief bent, heb je daar wel een oplossing voor. Door het raam en over de geut naar buiten dus. Word door ‘onze’ Rien daar nog wel eens mee geplaagd: “Dè zodde nou nie mer kunne.” Op het kasteel wonen werd mooier voorgesteld dan dat het in werkelijkheid was. Onze ouders moesten altijd paraat zijn. In dienst van de baron en barones. Vader was slotbewaarder, met andere woorden, hij moest op het kasteel passen. Als de baron of barones weg wilde, de poort openen en sluiten. Ook gaf hij al rondleidingen. Moeder verdiende er nog wat bij met de verkoop van fotokaarten en lepeltjes met opdruk van het kasteel. Als de druiven rijp waren, had ik aan elke vinger tien vriendjes. Ik was met Frans van Venrooij ‘onder’ de druiven geweest. Komt net de barones er aan, stopte ik de druiven snel onder mijn trui. Frans sloeg er zogenaamd vriendschappelijk op, zodat het een grote ‘petozzie’ werd.” Nationaal Militair Museum Het precieze jaartal staat Johan niet meer voor de geest. Maar zijn bijzondere vondst moet zo omstreeks 1965 geweest zijn, met de aanleg van de waterleiding. Door deze werkzaamheden lag er een hoop zand voor de poort van de moestuin en de kassen. “Er stak een stuk ijzer uit die zandhoop, met de punt naar boven. Ik dacht eerst nog dat het een hellebaard was, een trek- en steekwapen. De kleinkinderen hadden iets over ridders op school en hadden de ‘hellebaard’ meegenomen. Het bleek dus achteraf iets anders te zijn. Samen met broer Rien ben ik op onderzoek uit geweest. Uiteindelijk werd door het Nationaal Militair Museum te Soesterberg geconstateerd dat het een kantbijl is, uit de 14e tot 16e eeuw. Gereedschap dat onder andere gebruikt werd om van een boomstam een balk te maken.” De kantbijl gaat weer terug naar het kasteel. ”In overleg gaat hij in een vitrine in de kelder, waar meerdere voorwerpen te zien zijn. Is hij weer op de plek waar hij behoort te zijn, en wordt hij bewaard voor volgende generaties.” ‘Ik dacht eerst nog dat het een hellebaard was’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=