d’n HaDeejer - 13 Tekst Loes van Gerwen Illustratie Esmée Geubbels Vormgeving Monique Raaijmakers Oma komt de jongens ophalen in het ziekenhuis om ze naar huis te brengen. Normaal gesproken zou Floris blij zijn haar te zien, maar in haar ogen leest hij een diep verdriet. Vanaf nu is het nooit meer hetzelfde. Als hij eindelijk in bed ligt, voelt Floris pas hoe moe hij eigenlijk is. Zijn gezicht voelt dik en trekkerig en zijn oogleden rauw van het huilen. “Alles is mijn schuld,” fluistert hij tegen het donker, “als ik toch één keer in mijn leven zou mogen wensen, mag vandaag dan alsjeblieft opnieuw?” Hij doet zijn ogen stevig dicht en verwacht dat het nog uren zal duren voor hij de slaap te pakken kan krijgen. Dan ineens beseft hij: vandaag was een beetje anders dan de vorige keer. Als hij het nog één keer opnieuw zou mogen proberen, dan kan hij alles misschien veranderen. Zou hij die kans nog krijgen? Met een klein sprankje hoop valt hij in een onrustige slaap. Dat de sneeuwbol in de hoek van zijn kamer eventjes paars oplicht, ziet hij al niet meer.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=