d'n HaDeejer januari 2022

18 - d’n HaDeejer Moeder In 1982, toen Lia drie jaar de opleiding deed, werd haar moeder ernstig ziek. “Ik heb meteen alles losgelaten en ben mijn moeder gaan verzorgen. Haar overlijden kort daarna, had een enorme impact. Er zijn toen zoveel mensen uit heel Dinther afscheid komen nemen van ons moeder.” Vanuit de academie was er geen enkele aandacht voor haar situatie, toen ze na drie maanden terug kwam. Vlak voor de afronding van de opleiding, besloot Lia te stoppen. ”In die tijd bedacht ik nog wel enkele mooie projecten, waaronder het ‘Kuiltheater’. Dit heb ik achter ons huis midden op het land van mijn vader, waar nu de hockeyvelden zijn, uitgevoerd. Een zeer betekenisvol project, dat alles te maken had met de dood en vergankelijk- heid.” Beelden die blijven Lia ging aan de slag als kunstenares en één van haar eerste projecten was het bewerken van puinhopen en slooppan- den in Den Bosch: ze maakte er ab- stracte mensfiguren in. ”Toen vond ik dat geweldig: dat je iets maakt en dat het dan weer weggaat. Inmiddels is het helemaal omgekeerd. Nu maak ik bronzen beelden die blijven.” Haar eerste bronzen borstbeeld maakte ze in 1995, van haar vader. “Die zag dat helemaal niet zitten, maar ik zei: ‘Je hebt altijd voor ons gezorgd, ik wil een beeld van je maken’. Uiteindelijk vond hij het heel mooi en zag hij dat ik toch wel iets kon.” Gelijkenis en emotie Vanaf 2000 rolde Lia er langzaam in en sindsdien heeft ze veel succesvolle werken gemaakt. “Ik krijg prachtige reacties, mijn werk wordt echt omarmd. Dat is toch geweldig? De aanleiding voor een beeld is vaak dat iemand iets moois gepresteerd heeft of dat iemand er niet meer is. Ik vind het heel mooi om een beeld van mensen te kunnen maken in vreugde of verdriet. Het leven is niet altijd een feest, het gaat alle kanten op. Ik mocht al een aantal keren een beeld maken van jonge kinderen die overle-