8 - d’n HaDeejer kinderen op bezoek gingen. Ik moest dus wel de heen-enterugreis betalen. We werden begeleid door pater Henricus van den Elsen van de Abdij. Hij zat naast mij in het vliegtuig. We vlogen naar Montreal. Na vier uur vliegen kwam het toestel in moeilijkheden en moesten we terugkeren naar Brussel. Daar aangekomen moesten we uiteraard het vliegtuig uit; na zes uur zaten we weer op onze plaatsen en met meer dan tien uur vertraging kwamen we aan in Montreal. Van daar uit moest ik in een een heel klein vliegtuigje naar Toronto, wat me herinnerde aan de zweefvliegtuigen in de oorlog. Een week heb ik bij ome Driek en tante Jans vertoefd, en veel nieuwe dingen opgenomen. Via Vancouver vloog ik naar Seattle, daar woonde Richard met zijn familie. Hij was inmiddels brandweerman, in Amerika een betaalde baan. Op de dag van aankomst had hij dienst, kon me dus niet af komen halen. Zijn zus zou me op komen halen, ze had een rode jas aan was me gezegd. Het duurde maar en het duurde maar. ‘Ze willen me niet’ dacht ik zelfs nog. Uiteindelijk heb ik haar om laten roepen en is alles toch goed gekomen. Ik werd hartelijk ontvangen, ze hadden een klein feestje georganiseerd bij zus Delorus. Mijn Engels was nog niet wat het moest zijn natuurlijk. Ik zei maar steeds ‘Yes. Yes.’ Eten was er ook, maar dat was even wennen. ‘EEN KALKOEN AAN HET SPIT, HAD IK IN ‘MY WHOLE LIFE’ NOG NOOIT GEZIEN’ Aardappelen in de schil gaven wij aan de varkens, net als ‘corn’, maiskolven. Een kalkoen aan het spit had ik in ‘my whole life’ nog nooit gezien. Richard was inmiddels klaar met werken en we hadden ‘all together’ een goed en lekker etentje. Ik bleef bij Delorus wonen tot we trouwden op 13 augustus. MOTORHOME “Om de taal machtig te worden keek ik veel televisie. Het was enorm wennen, had zeker ook last van heimwee. Ik had nog gedacht dat ik in Amerika wel paard zou kunnen rijden. Nou, dat gaat dus niet in een grote stad als Seattle. Ik heb ons paard Annemarie dan ook enorm gemist. Mijn eerste ‘job’ was de verzorging van een oudere en zieke vrouw. Daar overnachtte ik ook. Daarna heb ik twaalf jaar in een kinderziekenhuis gewerkt als ‘equipment technician’ (zoiets als facilitaire dienst). Ik hield van dieren en werken in de tuin, ik huurde dan ook een stukje grond. Toen ik 50 werd, hebben mijn zussen Petra, Mien, en Beppie mij een verrassingsbezoek gebracht. Als cadeau hadden ze de fiets van moeder meegebracht. Helemaal uit elkaar gehaald om mee te kunnen nemen in het vliegtuig. Hier weer in elkaar gezet. Met een smoes hadden ze me naar het vliegveld gelokt. Daar kwamen de dames aangefietst. Was een geweldig cadeau.” Thea en Richard kregen drie kinderen: twee jongens, één meisje. De brandweerman kon met 47 jaar met pensioen. “Toen heb ik ook ontslag genomen bij het ziekenhuis en ben in de horeca gaan werken als serveerster. Richard ging verder met zijn eigen zaak als bomensproeier en breidde het uit met snoeiwerk en insectenverdelging. In 1996 verkochten we ons huis en zijn we in een ‘motorhome’ gaan wonen. In de zomer verbleven we in de staat Washington, in de winter in Arizona. In 2001 kregen we een groot ongeluk met de ‘motorhome’. Toen zijn we teruggegaan naar Seattle.” Richard kwam drie jaar geleden te overlijden. Hij werd 81 jaar oud. Thea woont nu in een ‘retirement home’. ‘WORTELBETOZZIE’ Er is bij haar altijd een sluimerend verlangen geweest naar Nederland. Vooral de familie-aangelegenheden miste ze, Sinterklaas, carnaval. ”Het grootste verschil is het eten. Ik mis de bakker en de slager. Een boterham met goede ham. De koffie is hier veel lekkerder. Een zacht gekookt ei uitlepelen kennen ze in Amerika niet. Mijn kinderen en kleinkinderen doen het wel. Hebben ze van oma overgenomen. Ik kook nog steeds bloemkool met witte saus, ‘boeremoesstamp’ en ‘wortelbetozzie’. Dat is er nooit uitgegaan.” Leukste herinnering aan Heeswijk? “Op zondag kreeg ik een dubbeltje mee. Van Aspert had in de woonkamer een ijscokar. Dat was wat nieuws toen.” Kaarten is haar grootste bezigheid als ze bij de familie in Nederland is. “Rikken is net als koeien melken, dat verleer je niet.” Volgens de familieleden wint ze ook nog constant. Zit nog steeds niet stil, die Thea. Ze kocht tijdens haar verblijf in Holland nog even een nieuwe mondharmonica. In het ‘retirement home’ is van alles te doen. Ze heeft accordeonles, doet aan gymnastiek, yoga, baseball en volleybal. En of dit nog niet genoeg is, zit ze ook nog op drumles. “Over drie jaar ben ik negentig. Als de gezondheid het toelaat, kom ik weer naar Holland.” ‘RIKKEN IS NET ALS KOEIEN MELKEN, DAT VERLEER JE NIET’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=