d’n HaDeejer - 7 Lotte Bongers (34) is moeder van twee jonge kinderen, gelukkig in haar liefdesleven en zou vorig jaar september van baan veranderen. Maar toen liep alles anders. Een hersenbloeding vorig jaar augustus verandert alles. “De buitenkant zegt niks over de binnenkant. Mijn hoofd is stuk en dat zal nooit meer volledig herstellen.” Ze neemt ons mee in haar verhaal, hoe het leven nu is en hoe hard ze daarvoor moet werken. Tekst Maud van de Wetering Fotografie Eefje Voets Vormgeving Collette Bosch LOTTE. DOCHTER VAN ANNET EN LEO († 1998) ZUS VAN INGE EN SANNE RELATIE MET ROBIN VAN BEEK KINDEREN ISA (3) EN JIP (1) GROTE HOBBY IS HOCKEYEN BIJ HOCKEYCLUB HDL KAN ERG GENIETEN VAN HAAR KINDEREN EN DE MOMENTJES VOOR HAARZELF IS GRAAG BUITEN TE VINDEN HEEFT HAAR TROUWJURK GEVONDEN DANKZIJ FRED VAN LEER DÉ DAG Vorig jaar, 9 augustus 2021. Dé dag dat Lotte thuis op de grond valt voor de ogen van haar toen tweejarig dochtertje. “Ik voelde blijkbaar al iets aankomen, want ik riep nog naar boven waar Robin was met ons zoontje, toen 11 weken oud. Hij hoorde de paniek in mijn stem en is naar beneden gerend en heeft mij zien neervallen. Hij probeerde mij rustig te krijgen, maar dat lukte niet; dus hij heeft toen bij alle buren aangebeld, waarna Niels meteen kwam en het alarmnummer heeft gebeld. Vriendin en buurvrouw Dominique heeft meteen de kindjes bij haar in huis genomen, dus die hebben de rest gelukkig niet meer meegemaakt die dag.” Zelf herinnert ze niets meer van die dag en ook weinig van de dagen die volgen. NOG GEEN BESEF “Voor ik verplaatst werd naar Tilburg, sprak de neuroloog over mijn revalidatieproces. Ik had geen enkel besef dat er nog steeds iets mis met me was. Ik dacht echt dat ik vanuit het ziekenhuis gewoon naar huis mocht. In Tilburg heb ik drie dagen op de Medium Care gelegen, een afdeling van de Intensive Care. Daar kan ik me nauwelijks wat van herinneren. Ik weet nog vaag dat ik daarna mijn eerste stappen met een vierpoot gemaakt heb op de verpleegafdeling. Ik had één duidelijk doel: draadloos worden, zodat ik mijn dochter weer kon zien. We wilden haar de toestanden met draden besparen. Dat betekende dus dat ik als eerste zelfstandig moest kunnen eten, zodat mijn sondevoeding eruit kon. Na ruim een week mocht ik terug naar Uden. Draadloos.” ONVERWACHTS Nog nooit eerder had ze te maken gehad met een epileptische aanval of andere klachten rondom een hersenbloeding. “De epileptische aanval was achteraf gezien een gevolg van de sinustrombose, een bloedpropje in het voorste gedeelte van de hersenen. Bij een beroerte hoor je vaak dat een gedeelte van het lichaam uitvalt; dat was bij mij in eerste instantie niet. Ik kon eigenlijk alles nog waardoor ik ook niet geholpen wilde worden door de hulpdiensten.” TWEE WOORDEN En dan wordt in het ziekenhuis duidelijk wat je is overkomen. Robin vult aan: “Het was snel duidelijk. Doordat ze een hersenbloeding en trombose had, moest ze aan de zware bloedverdunners en dat is iets wat je niet wilt, omdat de bloeding zo alleen maar erger kon worden. Vergelijk het met een open wond de zee ingaan. Dat wil je niet, maar er was geen keus. Het kwartje kon twee kanten op vallen.” En dat gebeurde. In diezelfde nacht ging ze hard achteruit. “De linkerhelft van mijn lichaam deed niks meer, dus werd ik met spoed naar het Elisabeth Tweesteden Ziekenhuis in Tilburg gebracht. Ik belandde op de Intensive Care (IC).” Ze deelt een vage herinnering bij aankomst in het ETZ. “Er waren maar twee woorden die ik kon uitbrengen tegen Robin en mijn zus Inge: ‘sorry’ en ‘ambulancemeneer’. Een week later kwamen we erachter wat ik bedoelde. Het was dezelfde ambulancemedewerker als die mij een dag eerder thuis opgehaald had.”
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=