8 - d’n HaDeejer REVALIDEREN “Ik wilde graag naar de Tolbrug in Den Bosch, omdat me dat een vertrouwd gevoel gaf. Ik kon daar wegens een lange wachtrij niet terecht, maar wel bij Blixembosch in Eindhoven. Het eerste wat ik dacht was: ‘Ik heb hier nog nooit van gehoord en waarom hebben zij wél plek voor mij?’ Ik wist ondertussen ook dat, als ik in Uden bleef liggen, ik niet hard vooruit ging. Ik kon met moeite lopen en mijn schouder bewegen, maar verder kon ik niks met mijn linkerarm. Ik wilde mijn kinderen weer vasthouden, dus dan toch naar Blixembosch.” Op 1 september mocht ze starten in Eindhoven. “Doodziek was ik van alle spanningen en het onzekere. Ik legde de lat zo hoog voor mezelf dat ik de eerste drie dagen ziek op bed heb gelegen. Mijn linkerarm was weer helemaal uitgevallen. Dat het gevoel één keer teruggekomen was, is geen garantie dat het nóg een keer terug zou komen. Stel dat dat mijn enige kans op een werkende arm was geweest? Dat is wat ik dacht. Maar ik moest en zou herstellen. Zelf heb ik mijn vader op jonge leeftijd verloren en no way dat mijn kinderen hun moeder verliezen op nog jongere leeftijd.” EERSTE KEER THUIS Ruim zes weken heeft ze klinisch gerevalideerd, waarin ze alleen in het weekend naar huis mocht. “Ik mocht na twee weken voor het eerst naar huis. In plaats van dat ik hier naar uitkeek, was ik bang om flashbacks te krijgen. Gelukkig heb ik dat tot op de dag van vandaag nooit gehad.” De eerste twee weken revalideren ging niet goed. Ze sliep slecht en had veel last van hoofpijn en haar nek. “Robin wilde dat ik dagelijks paracetamols ging slikken om te zorgen dat ik overdag de energie had om te herstellen. Toen dat mocht, ging ik als een speer vooruit. Binnen een week kon ik mijn hele arm boven mijn hoofd tillen. Het ging zo goed dat ik op 14 oktober naar huis mocht en poliklinisch terug mocht komen. Waar ze in het begin verwachtten dat ik hier tien maanden over zou doen, stonden ze echt te kijken wat ik na twee maanden al bereikt had.” KAPOTTE BATTERIJ Haar energielevel is flink veranderd. Haar batterij is stuk. “Normaal bij een goede nachtrust laadt je batterij op tot 100% en misschien op een slechte dag tot 90%, maar mijn batterij is kapot. Als ik een goede nacht heb gehad, laadt deze nog maar op tot 80%. Waar je batterij normaal gedurende de dag leeg loopt, is de mijne rond de middag al leeg. Ik merk dat ik het wel kan opbouwen, maar omdat ik nu eenmaal jonge kinderen heb, en dus gebroken nachten, gaat dat soms moeizamer. Ik ben 34 jaar en moet iedere middag met mijn kinderen gaan slapen. Het is logisch dat ik het momenteel nodig heb, maar ik had het me zo niet voorgesteld.” Wat betreft kracht en conditie is ze weer de oude en lichamelijk heeft ze er niks aan overgehouden. “Mentaal wel. Als ik vermoeid ben, gaat mijn spraak achteruit. Ik haper of spreek woorden gek uit. Ik weet dat ik dan moet ontspannen en rustig moet blijven.” ‘MIJN HOOFD IS STUK EN ZAL NOOIT MEER VOLLEDIG HERSTELLEN’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=