d’n HaDeejer - 7 Paplepel Pieter werd geboren in Hardenberg als zoon van een kooklerares en banketbakker. In zijn jeugd woonde hij in verschillende plaatsen in het noorden, later vertrok hij naar Terschelling voor de zeevaartschool. “Mijn hart lag altijd al bij de elektrotechniek en in havo 5 kwam ik iemand tegen die voer als scheepswerktuigkundige. Dat klonk leuk!” Anke groeide op in een kunstzinnig gezin in Gouda. Haar moeder was de eerste stadsdichteres van de stad en haar vader was kunstenaar in een aardewerkfabriek. “Mijn moeder had wel heel graag willen varen.” Tijdens de beroepsoriëntatie vanuit de middelbare school ging het nog tussen de zeevaartschool, de marine en diergeneeskunde. Die laatste studie gaf weinig kans op een baan en uiteindelijk trok de officiersopleiding van de marine het meest. Door ziekte liep het anders en na een jaar stapte Anke over naar de zeevaartschool. Het plan was om uiteindelijk horizontaal weer in te stromen als officier in de marine. “In het derde jaar van mijn opleiding liep ik stage, waarbij ik tien maanden van huis was. Ik heb het daar zo naar mijn zin gehad, dat ik nooit meer overwogen heb om terug te gaan naar de marine. Deze opleiding combineerde de technische en nautische dienst en dat vond ik ontzettend leuk.” Water Beiden voeren ze, onwetend van elkaars bestaan, de hele wereld over. Anke genoot van het reizen, de vrijheid en het navigeren. “De kapitein liet me tijdens mijn stage bij vertrek uit Singapore in het nauwe vaarwater van de Straat van Malakka zelfstandig navigeren, dat vond ik zo spannend en heel gaaf. Later hoorde ik dat hij één dek lager alles in de gaten stond te houden.” Ook van de techniek en het sleutelen aan motoren, genoot ze met volle teugen. “Ik ben altijd de enige werkende vrouw aan boord geweest, maar heb nooit problemen gekend in de mannenwereld, nooit is er sprake geweest van een Me-Too-situatie. Ik ben opgegroeid met oudere broers, dus kan wel tegen een stootje.” Pieter had ondertussen al meer van de wereld gezien. “Op school heb je geen idee hoe het in het echt is om te varen. Werken in de machinekamer, waar het wel 40-50 graden kan worden. De spanning van de eerste reizen: eerst vliegen, daarna ver weg met de boot.” Hij kwam in Saoedi-Arabië, centraal Amerika, New York. “Ik wilde zo graag op de brug staan om het vrijheidsbeeld te kunnen zien, toen het moment daar was dacht ik ‘Is dit het nou?” De taken van een scheepswerktuigkundige omvatten de verantwoordelijkheid over de machinekamer en alle technische zaken aan boord, tot en met het bedlampje van de kapitein. Hun ouders waren geen zeelieden, toch kozen Anke van Leeuwen (56) en Pieter Makkinga (60) voor een carrière als maritiem officier en scheepswerktuigkundige op de grote vaart. Een interessante loopbaan en spannend liefdesverhaal volgde, waarna ze samen aan land kwamen. Tweeëntwintig jaar geleden bracht dit hen in HaDee en ze zijn voorlopig niet van plan te vertrekken. Tekst Loes van Gerwen Fotografie Sanne van Rozendaal Vormgeving Juul van den Heuvel ANKE EN PIETER. ZEEVAARDERS IN HART EN NIEREN OUDERS VAN EEN ZOON TROUWEN DEDEN ZE NOOIT AAN WAL GEKOMEN IN HEESWIJK-DINTHER NOG NOOIT HEEFT PIETER ERGENS ZO LANG GEWOOND ALS HIER ERVAREN PAS VAKANTIE ALS ZE ZEE ZIEN GENIETEN VAN HET FIJNE CONTACT MET HUN BUREN IN DE WERELDWINKEL WERKTE ANKE MET VEEL PLEZIER SCHRIKKEN VAN HET SOCIALE ISOLEMENT VAN ALLEENSTAANDE OUDEREN HOPEN IN DE TOEKOMST HIERBIJ TE KUNNEN ONDERSTEUNEN
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=