d’n HaDeejer - 33 Kaarten ná het voetbal Regelmatig waren er op woensdagavond Europa Cup wedstrijden op tv. We kwamen dan in de rust van de wedstrijd bij elkaar, keken samen de tweede helft en begonnen dan na afloop te kaarten. Aan het einde van het seizoen waren er regelmatig wedstrijden die een verlenging nodig hadden. Dan begonnen we nóg later op de avond met kaarten en eindigde het ook pas laat op de ‘avond’. In 1978 ben ik gestopt met de kaartclub, omdat ik ’s ochtends fit voor de klas wilde staan. Ik kreeg als dank voor 11 jaar trouw lidmaatschap een heuse beker van de 4 B’s.” Mooie anekdotes Terugkijkend op die periode zijn er veel mooie verhalen te vertellen. “Kees hield op de achterkant van zijn sigarendoosje bij wie er tijdens het kaarten geld had gewonnen en wie er verloor. Aan het einde van het jaar wist hij te vertellen, wie als winnaar aan de beurt was om op een kratje bier te trakteren. Piet was onze kassier. Op een gegeven moment zat er zoveel geld in de pot, dat we alle vrouwen een nieuwe broodrooster hebben geschonken als dank voor hun smakelijke gastvrijheid. Ook zijn we met alle gezinnen wel eens dagjes weg gegaan, zoals die keer dat we met z’n allen naar de Bergen in Wanroij waren. Onze kinderen hadden een mooie band met elkaar.” Comeback “Jaren later werd ik teruggevraagd bij de kaartclub door Gerard Barten. Ik was inmiddels zelf richting mijn pensioen en nam in 2001 de plaats in, toen Piet Bruin was overleden. In 2010 viel ook Kees van den Broek weg. Er kwamen nieuwe mensen in de groep en in 2014 besloot ik te stoppen. Met het overlijden van Gerard Barten is de club definitief uit elkaar. Ik denk nog vaak terug aan de ’roemruchte’ periode van Kaartclub De 4 B’s.” Ik vroag m’n èige wel ’s af of er veul veraanderd is sens ik jong waar. Wè dinne wij? Mèske pikke, lèntje veroveren, kruisfotsen, vuurke stoken, bumke verwisselen, knikkeren, sleujke springen. Bèlleke sloan nie zoveul, wel overgójen en gooltje schiejten. Tot zón twèlf joar, toen we nog op de lagere school zaten. Loater, tot de achtien joar, ginge we ’n pilske vatten bè Heintje Verhagen of De Siem, en soms mè durskes vrèje. Mè d’n brommer réje we ok overal nor toew, zèlfs nor Vèghel, Rôj, Skèndel en Gimmert. In Uje en Balkum kwamen we wennig, hógstes mè de kermis. Dè kon allemol nog. Volges men ister nie veul veraanderd. De klirre wel. Die moete strakker oan oew bille zitte en wèj pijpen is ok gin móde mer. Ik zie wel ’s jong vrouwe fietse en dan denk ik: wè hen ze toch wennig oan. Van achtere zen ze dan dik mójer ès van vurre. Mar dè meujde nie zomar zegge tegewôrreg. Land-veroveren doen ze nog op veul ploatse in de wirreld, mistal mè grote luchtbuksen. En kruisfotsen ok, want ge meujt lang nie overal geleuve wè ge zelf wilt. Over vuurke stoken gesproken, d’r zen dees joar wer veul buunders afgebrand. Hopelek kunne zo doar wer bumke-verwisselen, want unne gróte koale plak is gin gezicht en nie gezond vur krèj, duif, knent, hoas en reeje. ’n Pilske vatte kan nog alted, al zen ze wel duur geworre. En ’n pûtje vrèje is ok niks mis mè; ge moeter wel bèj krekinter zin in hebbe. Dè gèlt vur Jan en alle-man. Alles bè mekare ister dus bè de mens en z’n potleuj nie veul veraandert. ’t Gi gewóón dur, behalve ’t skethuske, dè bestu niemer. Tokomoatje Column ToKomoatje ’t Miste blef ?
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=