d’n HaDeejer - 7 Meriam van Vlijmen is 57 jaar, als ze de diagnose Alzheimer krijgt. Een vreselijke ziekte, zeker als je deze op zo’n relatief jonge leeftijd krijgt. Twee jaar later wordt duidelijk hoe groot de impact is op haar eigen leven en op het hele gezin. Meriam verliest langzaamaan zichzelf. Haar man Bert mist zijn maatje, dochter Rowie en zoon Raoul hun moeder. Ze vertellen openhartig over hoe hun leven er nu uitziet. Een gesprek met een lach en een traan. Tekst Francis van Venrooij Fotografie Annerieke van den Broek Vormgeving Iris Manders Op haar 50e had Meriam een incomplete dwarslaesie. Een zware operatie en een pittige revalidatie brachten haar er weer bovenop. “Toen is het gesukkel begonnen,” vertelt Bert. “Meriam ontwikkelde allerlei klachten die leken op een burnout. Raoul was de eerste die vermoedde dat het iets neurologisch was.” Allerlei onderzoeken en testen volgden. Een scan gaf uiteindelijk de uitslag: Meriam had Alzheimer. Bert: “Dat gesprek heb ik maanden gevoeld: het was alsof alle vier de poten onder mijn stoel tegelijk weggezaagd werden en ik moest proberen te blijven zitten. Het heeft maanden geduurd voor we begeleiding kregen en we moesten het in eerste instantie zelf maar uitzoeken.” Een second opinion bij het VUMC bevestigde de diagnose. Met hulp van de huisarts en de casemanager en heel veel ondersteuning uit hun eigen netwerk hebben ze hun weg gevonden. Voor nu. HET LEVEN SAMEN Bert en Meriam zijn zo’n 42 jaar bij elkaar. Ze ontmoetten elkaar op een muziekfestival en het was liefde op het eerste gezicht. Ze delen sindsdien hun passie voor muziek, dansen, Italië en vakanties. Ze vertellen: “We hebben lief en leed gedeeld. Samen een zaak opgebouwd. We hebben veel meegemaakt en gingen altijd samen door. Maar nu is het anders. Dit kunnen we niet samen doen.” Sinds de ziekte van Meriam is er heel veel veranderd. Bert: “Ons hele gezin is ontwricht. Meriam was de spil van het gezin. Ze regelde alles thuis en voor de kinderen en deed ook veel in de zaak. Dat ging op een gegeven moment niet meer. Meriam heeft Alzheimer met kenmerken van fronttemporale dementie. Dat zit in het gedeelte van de hersenen waar het regelen, plannen en organiseren zit. Koken bijvoorbeeld lukt daardoor niet meer en haar tijdsbesef is verdwenen. Ze kan niet meer uit zichzelf bedenken wat er moet gebeuren. Ik moet dan ook plannen voor twee. Mijn hoofd loopt af en toe over. Ik probeer alle ballen in de lucht te houden: gezin, werk, het huishouden, af en toe sporten voor de afleiding en ontspanning. Ik verlies na 42 jaar mijn maatje in alles.” ALLES VERANDERT Het begon met kleine veranderingen, kleine dingen die verkeerd liepen, doordat Meriam niet meer wist hoe het moest. Ook haar gedrag veranderde. Rowie: “Mijn moeder is altijd extravert geweest, een echte gangmaker. Maar ze deed echt anders dan anders. Ze is veranderd. Soms zegt ze dingen die echt niet kloppen. Ik vind het soms best spannend, als ze in gesprek is met mensen die het niet weten. Mensen verwachten niet dat iemand van haar leeftijd Alzheimer heeft. En het is niet altijd de gelegenheid om er iets van te zeggen. Dat zorgt soms voor vervelende situaties. Mama kan zich ook niet meer inleven in een ander, als die verdriet heeft, troosten gaat niet meer echt. Als ik huil om haar, huilt ze wel mee, maar ze snapt niet meer dat ik om haar huil. Mijn mentale gezondheid is slechter geweest. Hierin is mijn moeder altijd een grote steun geweest. Ik vind het zó jammer dat ik niet meer met haar kan bespreken hoe ver ik gekomen ben. Ze is zo trots op waar ik nu sta, dat weet ik. Maar dat kan ze me niet meer vertellen. Het ergste vind ik dat ze niet meer de oma kan zijn, die ze zou zijn geweest voor Dries en voor ons tweede kindje. Soms weet ze Dries zijn naam niet meer en met hem spelen wordt steeds moeilijker. Ze kan er niks aan doen, het is haar ziekte die haar zo maakt. Ik mis haar en ik mis wat had kunnen zijn.” SOCIAAL LEVEN Het sociale leven van Bert en Meriam is ook flink veranderd. “Mensen doen echt heel erg hun best, maar je merkt gewoon dat het anders is. Ik kan niet meer zomaar gaan fietsen met mijn fietsclubje of met vrienden wat gaan doen. Er moet altijd iemand zijn om voor Meriam te zorgen. LEVEN MET ALZHEIMER
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=