8 - d’n HaDeejer ERVARINGEN NAAST ELKAAR LEGGEN “Het brengt veel om te zien hoe de zorg op andere plekken in de wereld geregeld is. In Suriname waren we in de mogelijkheid om goede zorg te verlenen, maar de infrastructuur is slecht. Dat belemmert veel processen, dingen lopen niet soepel en dat is frustrerend. Wilde je in de avond een CT-scan maken? Dan haalde een ambulance de laborant thuis op, anders kwam deze niet door het verkeer. In Ghana daarentegen hadden we niet alles, vrij weinig juist. Daardoor word je gedwongen om keuzes te maken. Hoe kun je iemand toch zo goed mogelijk helpen, gezien alle omstandigheden? Dat is interessant!” ZIEKENHUIS BERNHOVEN “Nadat ik terugkwam uit Suriname, ging alles op slot: corona. Tijdens de tweede golf startte ik als ondersteuner in de zorg tijdens nachtdiensten, op de covidafdeling in ziekenhuis Bernhoven. Na mijn afstuderen bleef ik hangen, ik solliciteerde op de functie van basisarts interne geneeskunde en werd aangenomen. De afdeling werd voor een deel omgezet tot covid-cohortafdeling. Daar heb ik gewerkt op de automatische piloot. Er gingen soms twee tot drie mensen per dag dood, een absurde situatie. Ook moeilijk soms: ik vind namelijk dat je als arts rust uit moet stralen – dat doe je om een patiënt te helpen – maar soms kun je je emoties niet onderdrukken tijdens een slecht nieuws gesprek.” ARTS AAN DE GRENS IN POLEN De gedachte om in het buitenland te werken bleef door Marleens hoofd spoken. “Med’EqualiTeam is een Franse organisatie, die zich voornamelijk focust op zorg voor vluchtelingen. Ik had eerder al eens met hen contact over vrijwilligerswerk in Griekenland, maar daar sloten zij hun kliniek. Ze vroegen of ik interesse had om mijn steentje bij te dragen bij een nieuw project in Polen. Dat sprak me aan, dus zei ik mijn baan in Bernhoven op.” SPREEKKAMER IN EEN HOTEL “Oekraïense vluchtelingen worden in Polen, anders dan in Nederland, opgevangen in hotels en studentenhuizen, maar ook bij mensen thuis. Dit maakt dat ze niet precies weten hoeveel vluchtelingen er in Polen zijn en dus ook niet weten wie de zorg voor deze mensen draagt. Onze organisatie werkt daarom met mobiele klinieken. We reden in de regio van Opole rond, ik hield spreekuur op locatie. Zo zette ik op mijn eerste werkdag een spreekkamer op in het restaurant van een hotel. Terwijl andere mensen aan het eten waren, begon ik met een tolk aan de dag. Privacy was vrijwel niet van toepassing. En ook niet belangrijk: de vluchtelingen waren allang blij dat er een arts was. Het kon niemand iets schelen of er dan nog meer mensen meeluisterden, die rustig hun maaltijd nuttigden.” HANDEN- EN VOETENWERK “De vluchtelingen in Polen waren vooral vrouwen en kinderen, mannen waren in Oekraïne gebleven en stonden daar in de frontlinie. De taalbarrière was groot. Engels werd er niet door mensen gesproken. Ondanks de hulp van tolken, kwam er vaak handen- en voetenwerk bij kijken. Dat had ook wel iets, al denk ik dat het goed kan zijn dat veel informatie verloren is gegaan.” ‘ZE WENSTE HET EINDE VAN DE OORLOG, DAAR KON GEEN TABLET TEGEN OP’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=