d’n HaDeejer - 31 Een opmerkelijke verschijning in het Heeswijkse. Voorop bij de fanfare en bij Piet van Schijndel op de tractor. Jacques van Praag is onlangs zeventig jaar geworden. En dat willen we niet ongemerkt voorbij laten gaan. Op twaalf maart trok de fanfare zelfs naar Haaren om het ‘erelid’ een aubade te brengen. Door zijn beperking is dit vraaggesprek met zijn zus Mirjam. Tekst Rene van der Pas Fotografie René Kuijs Vormgeving Collette Bosch Thuis tussen de boeren “In de eerste jaren van zijn leven groeide en bloeide hij vrij normaal. Het enige wat mijn ouders opviel, was dat hij wat traag was in zijn ontwikkeling. Ging pas praten met een jaar of vier, en dan nog erg weinig. Besloten werd dat hij wat achter liep en er werd voor de BLO school (Bijzonder Lager Onderwijs) gekozen. Al snel bleek dat hij ook daar niet op zijn plek was. Hij werd van school gehaald en mijn moeder zorgde voor hem. Zo ging dat in de jaren zestig. In 1962 verhuisden we van Het Gooi naar Berlicum. Hij voelde zich meteen thuis tussen de boeren en alle gemoedelijke Brabanders. Iedereen in het dorp kende hem en hield een oogje in het zeil, zodat hij niet in zeven sloten tegelijk liep.” Fanfare “In 1969 gingen onze ouders scheiden. Dit had natuurlijk een enorme impact op ons, maar zeker op Jacques. Omdat moeder moest gaan werken om ons in onderhoud te voorzien, kwam Jacques in 1970 op de Binckhorst in Rosmalen terecht en was in de weekenden thuis. In 1971 zijn we verhuisd naar Heeswijk. Een van de eerste boeren die zich een beetje ontfermde over hem was Piet van Schijndel. Met Piet mee de landerijen op en tractor rijden. Begin jaren zeventig was er op zondagmiddag een soos voor de jeugd. Op een dag komt er wat jeugd uit Rosmalen. Deze knullen begonnen Jacques te pesten en uit te lachen. Dat valt niet goed bij de Heeswijkse jongens. Met zijn allen hebben ze die Rosmalenaren eruit gegooid. Zijn relatie met de fanfare is bijzonder en hij liep bij menig evenement voorop met zijn tamboer maître stok. Carnaval was voor hem hét hoogtepunt van het jaar.” Geliefde Heeswijk “In 2002 overlijdt onze moeder plotseling aan een hartstilstand. Ik heb toen besloten om voor hem het huis in Heeswijk aan te houden en daar te gaan wonen met mijn dochter Eva. Zodat hij nog een aantal jaren in zijn geliefde Heeswijk kon blijven. Nu woont hij in Haaren in een huis met vijf andere bewoners. Hij heeft het daar goed naar zijn zin. Door lichamelijk ongemak heeft hij sinds 2020 een katheter voor de afvoer van urine. Tot op heden moeilijk te begrijpen voor hem. Dit beperkt hem enorm en hij kan niet meer werken in de tuinploeg. In 2020 zijn Frits, mijn echtgenoot, en ik in Frankrijk gaan wonen. Jacques vindt het in Frankrijk ook erg leuk.” In de gierput Op bezoek bij de jarige duurt het niet lang of hij komt met het voor de oudere lezer welbekende ‘Wor is de boer?’ De fanfare is zelfs uitgerukt naar Haaren om het ‘erelid’ een serenade te brengen. Jacques krijgt uit handen van voorzitter Katja wat cadeautjes, hij geniet met volle teugen. Sommige mensen krijgen een omhelzing. Fanfare lid Frans van de Voort heeft in het feestgedruis nog een leuke anekdote. Hij kwam langs boer Jan van den Hurk in de Abdijstraat, hoorde iemand luid schreeuwen en vertrouwde het niet. Wat bleek? Jacques was in de gierput gevallen bij boer Jan, en zakte steeds verder weg. “Heb ik hem met mijn ‘goei kleer’ eruit getrokken. Anders was hij kopje onder gegaan, en hadden we nu hier niet gezeten. Allebei helemaal onder de stront. ‘Jan dun Hurk’ heeft ons allebei met een tuinslang schoongespoten.” Hij kwam ook regelmatig bij Frans thuis. “Jacques was gek op petten, kwam hij bij me: ‘Pet kwijt’. Ik had van de brandweer en de fanfare nog wat oude petten liggen. Je kon hem nergens blijer mee maken dan met een pet.” ’Stok maken’ Zijn tamboer maître stok is zijn trots. Maar ‘stok’, zoals hij het noemt, heeft de tand des tijds niet doorstaan. Is ook lastig als je ‘stok’ overal mee naar toe sjouwt. Ging zelfs mee tijdens het tuinwerk. Zijn trots is inmiddels bij Nol van Asseldonk, en keert als nieuw weer terug bij onze zeventigjarige Jacques. “Stok maken”.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=