Dat ze uitgerekend in de Abt van de Venstraat terechtkwamen, was vooral voor Ton bijzonder. Hij kende abt Marcel van de Ven nog van het internaat. “Ik herinner me dat er soms een voetbalwedstrijd georganiseerd werd tussen jongens van het gymnasium en de witheren. Daar deed Marcel dan aan mee, dat vond hij hartstikke leuk.” Ook ontmoette hij Marcel jaren later nog een keer in de Abdij. “Ik vertelde hem dat ik in de Abt van de Venstraat woonde.” Dubbel gevoel Ton (69) groeide op in een boerderij in Luttenberg (Overijssel) en ging op zijn twaalfde naar het seminarie in Heeswijk. “In die tijd gingen veel jongens naar de priesteropleiding. De oudste was voor onze lieve Heer, zo werd toen gezegd. De pastoor uit het dorp had ook op Bernrode gezeten, zo kwam ik hier samen met negen andere jongens uit dat dorp terecht.” Ton hield een dubbel gevoel over aan zijn tijd op het internaat. “Op zich was er niets mis met de begeleiding door de witheren. Het was meer dat je op die leeftijd in je eentje ver van huis was. Ze probeerden ons los te weken van huis met de bedoeling om een nieuwe band te kweken. Het was soms moeilijk en ik zat niet altijd lekker in mijn vel. Maar dat zie je pas met terugwerkende kracht.” Henny: “Toen onze kinderen de leeftijd bereikten waarop Ton naar het internaat ging, realiseerde hij zich pas echt wat het betekende om op die leeftijd weg van huis te gaan.” HAS Na zes jaar intern gezeten te hebben, sloot het internaat haar deuren. Ton had het gymnasium nog niet afgerond en ging twee jaar met veel plezier bij Thea en Ruud van den Berg in de Meerstraat wonen. Na zijn eindexamen moest hij in militaire dienst en vervolgens ging hij naar de Universiteit van Wageningen. In 1983 startte hij als docent bij de HAS in Den Bosch en daar bleef hij tot aan zijn pensioen. “Toen ik begon, was er nog een echt klassensysteem, waarbij kennis overdragen je belangrijkste taak was. In het begin zorgde ik altijd dat ik 10 bladzijden voor bleef op de studenten. Inmiddels is het systeem anders; je wordt nu als docent geacht de student te coachen. Een rol waarin je meer je mond moet houden; dat ligt mij niet zo. Ik was dan ook blij dat ik vanwege mijn kennis van de melkveehouderij al vrij snel cursussen in het bedrijfsleven ging geven: daar hadden ze heel veel behoefte aan kennis.” De afsluiting van zijn werkend leven liep, vanwege corona, anders dan verwacht. “Voordat ik met pensioen ging, heb ik nog een half jaar voor de camera lesgegeven. Daar kon de hele buurt van meegenieten. Vervolgens ben ik met de stille trom vertrokken.” Dingetjes Henny (63) is geboren in Amsterdam, woonde op veel verschillende plekken, maar bracht een groot deel van haar jeugd door in Oss. Ze kende Heeswijk-Dinther nauwelijks toen ze hierheen verhuisden. “Ik herinner me dat ik als jong meisje een keer naar de boekhandel ben gefietst. En ik kende de Kersouwe. Dat was het.” Het stel leerde elkaar kennen in Wageningen. Ze gingen in 1983 in Den Bosch Tekst Liseth Kuijs Fotografie Suzanne Verstegen Vormgeving Corina Gloudemans d’n HaDeejer - 7 GEBOREN IN LUTTENBERG EN AMSTERDAM LEERDEN ELKAAR KENNEN IN WAGENINGEN KINDEREN: MIRJAM (37), PAUL (36), LYDIA (31) EN SOFIE (27) KENDEN HADEE VAN INTERNAAT GYMNASIUM BERNRODE EN KERSOUWE GEPENSIONEERD DOCENT HAS EN GEESTELIJK VERZORGER EN TRAINER GENIETEN VAN LANGE AFSTANDSWANDELINGEN EN HUN (VERBOUWDE) HUIS TON & HENNY >> Toen Henny in de zoektocht naar een woning stuitte op een huis in Heeswijk-Dinther, riep haar man Ton: “Heeswijk-Dinther? Daar moet ik nog even goed over nadenken.” Zijn herinneringen aan de tijd dat hij intern op Gymnasium Bernrode zat, waren niet allemaal positief. Bovendien vond hij het dorp niet mooi. Toen hij het huis in de Abt van de Venstraat zag, was hij echter snel verkocht. “We waren erg gecharmeerd van de ruimte achter de woning.” Inmiddels wonen ze er ruim 30 jaar met veel plezier.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=