d'n HaDeejer april 2024

d’n HaDeejer - 23 Wanneer ben je eigenlijk mantelzorger? Margreet: “Er is geen vaste definitie. Maar wanneer je onbetaald minstens drie maanden een aantal uur per week besteedt aan een langdurige zieke, buiten de ge- bruikelijke hulp die huisgenoten elkaar bieden, ben je mantelzorger. Mensen hebben vaak niet in de gaten hoe- veel tijd ze eraan besteden.” Margreet heeft met name in het bedrijfsleven gewerkt. Wat maakt dat je nu deze switch hebt gemaakt? “Ik zat in de ICT, maar het bleef altijd kriebelen terug te gaan naar het sociale gebeuren. Maar je hebt je werk, je kinderen, het huishouden, je sociale leven, dan komt het er niet van. Mijn ouders werden ouder, mijn moeder kreeg Parkinson. Ik woonde het dichtst bij, ik zorgde en regelde. Toen mijn ouders beiden overleden waren en de kinderen de deur uit, kreeg ik tijd en ruimte. En door persoonlijk verlies zocht ik structuur, afleiding. Ik wilde iets in de zorg doen, maar hou niet van injecties en enge dingen, dan durf ik niet te kijken. Al zoekend kwam het vak mantelzorgma- kelaar langs. Ik vind het fijn en waardevol ommet mensen in gesprek te komen, te horen wat ze bezighoudt. Er komt soms een heel verhaal en dan kan ik goed categoriseren en structureren. Daarbij kan ik nu iets voor hen betekenen door informatie te verzamelen, de voor- en nadelen met ze te bespreken en waar nodig ook dingen voor ze te regelen. Ik heb de post hbo-opleiding afgerond en ben in juni 2022 naast mijn baan bij de NS gestart als zelfstandig mantel- zorgmakelaar. Vanaf 1 januari 2023 heb ik een contract met de gemeente Bernheze. Als inwoners van Bernheze een mantelzorgmakelaar nodig hebben en dit niet vergoed wordt door de zorgverzekering, wordt dit vergoed door de gemeente.” Hoe kunnen mensen een beroep op jou doen? “Ze kunnen mij rechtstreeks bellen of mailen. Dan neem ik contact op om te horen of ik iets voor ze kan betekenen. In principe ga ik op huisbezoek om te horen of er aankno- pingspunten zijn. Het kan dat iemand binnenkomt met een smalle vraag zoals voor een traplift; ik ga dan wel breder kij- ken: wat speelt er en hoe ziet de toekomst eruit? Waar zijn jullie bang voor? Wat zou jullie kunnen helpen? Wat vindt de sociale omgeving ervan? Ik probeer dat heel breed te benaderen. Soms gaat het over aanpassingen in huis, hulp- middelen, financiële ondersteuning of het zoeken van pas- sende zorg. Dat maakt het beroep van mantelzorgmakelaar heel interessant, je moet in veel verschillende oplossingen kunnen denken. Mensen vinden het fijn als er geluisterd en meegedacht wordt. Soms is het nodig af te stemmen met bijvoorbeeld de huisarts of wijkverpleegkundige, altijd met toestemming van de cliënt. Ik ga uitzoeken wat de moge- lijkheden zijn en ga terug met alle informatie. Die spreken we door. Daarna spreken we af: wat kunnen ze zelf doen en waar hebben ze mij voor nodig? Bij sommigen kom ik een of twee keer, bij anderen een keer of vijf.” Wat brengt het vak van mantelzorg- makelaar jou persoonlijk? “Het heeft mij verrijkt, mijn wereldbeeld veranderd. De wereld is niet maakbaar, je weet dat je niet alles op kunt lossen. Dat maakt het ook wel intensief. Voor iedereen die zich bij mij meldt, wil ik het goed doen. Ik ben soms eindeloos dingen aan het uitzoeken. Maar het is ook heel leuk om je kennis te verrijken.” Heb je nog een boodschap die je mee wilt geven? “Mensen worden steeds ouder. De vanzelfsprekendheid dat de kinderen alles oppakken, is minder. Mensen heb- ben minder kinderen en die wonen vaker wat verder weg. De maatschappij verwacht dat je een netwerk hebt. Maar dat is niet voor iedereen zo. Mensen mogen wel eerder hulp vragen. Ze willen het graag zelf oplossen, dat is pri- ma. Maar als iemand meedenkt, blijken er misschien meer mogelijkheden te zijn. Met de informatie die ik nu heb, zou ik dingen voor mijn moeder anders geregeld hebben. Bijvoorbeeld een speciale rollator voor iemand met Par- kinson. Het kan helpen om even te sparren. Heb ik overal aan gedacht? Kan ik hier de wijkverpleging wel of niet voor bellen? Is een alarm slim? Durf hulp te vragen in je om- geving. Ik merk dat mensen dat moeilijk vinden, terwijl er vaak wel mensen zijn die hulp willen geven. Vraag bijvoor- beeld of de buren een keer wat boodschappen mee willen nemen of een keer de hond uit willen laten. De zorg wordt minder, dat kan ik niet veranderen. We zullen elkaar meer moeten helpen. Daar probeer ik ook in mee te denken.” Tekst Francis van Venrooij Fotografie Suzanne Verstegen Vormgeving Corina Gloudemans