d'n HaDeejer juli 2024

d’n HaDeejer - 29 Eén keer per jaar verandert de Jan van den Boomstraat in een paradijs voor Londense stadskinderen. Ze leren er fietsen en ervaren de ruimte, de vrijheid, maar vooral ook de liefde van ‘mummie’ Marja en ‘uncle’ Peter. Wat 33 jaar geleden begon met drie weken vakantie voor één jongen van 10 jaar, is intussen gegroeid naar een groep van 17 volwassenen en kinderen. “Het voelt echt als familie.” EUROPA KINDERHULP Het begon met een berichtje van Europa Kinderhulp in het Brabants Dagblad 33 jaar geleden. Zoon Mark, toen 10 jaar, las het en zei: “Kunnen wij zo’n kindje hier niet op vakantie vragen?” Marja van der Pol (65): “Wij hebben toen gekozen voor Engeland en kregen informatie over Amos. We gingen hem ophalen in Tilburg, hij kwam als laatste uit de bus en we herkenden hem niet eens van de foto. Mark had al wat Engels geleerd en zo konden Ellen en Ingrid ook met hem praten. Hij leerde in drie weken fietsen en had het zo naar zijn zin dat we hem het jaar erop weer terug hebben ge- vraagd. Hij is vier zomers bij ons geweest, daarna kwam zijn zus Juliana. Omdat zijn moeder ziek was, kwam hij in aan- merking voor deze vakantie.” VRIJHEID EN LIEFDE We beeldbellen met Amos en vragen hoe het voor hem was om bij de familie Van der Pol op vakantie te komen. “Het is een compleet andere manier van leven. Er is zoveel ruimte tussen de huizen. Het levenstempo is rustig en ’s nachts is het stil en donker, je hoort alleen wat dierengeluiden. Een enorm verschil met een drukke stad als Londen, waar altijd geluid is van verkeer en politiesirenes, en altijd licht van de straatlantaarns, auto’s en trucks. Ik werd hetzelfde behan- deld als hun eigen kinderen, ik voelde me welkom en ver- bonden. Het was de liefde die ik voelde: deze mensen geven om mij en daarom wilde ik terugkomen. Als kind voel je dat, nu als volwassene realiseer ik me dat het niet gebruikelijk is om je huis en je hart open te stellen voor een vreemde. Het allergrootste verschil is dat ik kon doen wat ik wilde, er was zoveel vrijheid.” RESPECT EN DANKBAARHEID Amos komt uit een gezin van zes kinderen. Vader en moe- der zijn vanuit Nigeria gevraagd om in Londen te komen wonen en werken aan de universiteit. Het oudste kind is in Nigeria gebleven om voor de grootouders te zorgen. Maar toen moeder heel ziek werd tijdens de zwangerschap van de jongste, is vader aan een kleuterklas les gaan geven, zodat hij meer tijd had om voor zijn vrouw en kinderen te zorgen. Financieel was dat een flinke stap terug. Ellen Snelders-van der Pol (41): “We zijn altijd contact blijven houden en zo kwamen vader, moeder en vijf kinderen in de herfstvakantie naar Nederland om ons te ontmoeten en bedanken. Vader was een beer van een vent en dwong veel respect af bij zijn kinderen en was heel dankbaar naar ons toe. Later zijn wij met kerst naar Londen gegaan en zijn we daggasten geweest op de bruiloft van Amos en Karlene. Dat was een heel festijn, met een swingende polonaise door de kerk.” Marja: “Dansen kunnen ze én zingen. We hebben toen een levensloop gedaan, dat kennen ze daar niet.” Dit jaar in juni brachten Marja en Peter ook nog even een ver- rassingsbezoek aan Amos: hij kon het niet geloven dat ze zomaar voor zijn deur stonden. ‘Het allerleukste is de gezelligheid’