d'n HaDeejer augustus 2024

8 - d’n HaDeejer vorm aan geven. Uiteindelijk begon ik het administra- tieve werk bij de loodgieter toch minder uitdagend te vinden. Ik heb er altijd met heel veel plezier gewerkt vanwege de omgang met collega’s. Maar het werk was altijd een beetje hetzelfde, achter de computer. Op een avond zei ik tegen mijn man Antoine: ‘Ik zeg mijn baan op’. En zo is het ook gegaan.” TERUG NAAR SCHOOL In 2017 ging Anita weer terug de schoolbanken in en volgde de opleiding tot Verzorgende IG (Individuele Gezondheidszorg). “Ik ging één dag in de week naar school en daarnaast liep ik stage. Drie jaar lang deed ik een Beroeps Begeleide Leerweg traject (BBL). Ik liep mijn stages op drie verschillende afdelingen binnen Laverhof in Schijndel en Heeswijk. In tegenstelling tot eerder vond ik het naar school gaan nu wél leuk. Ik leerde zo gemakkelijk en kon veel van het geleerde meteen toepassen in de praktijk. Vroeger moest ik leren, nu mocht ik leren.” IMPROVISEREN “Na het behalen van mijn diploma, ben ik als ver- zorgende gestart op afdeling Kastanjedreef. Dat is psychogeriatrie (PG); zorg voor mensen met mentale gezondheidsproblemen, zoals dementie. Ik ben een echt PG-mens. Ik vergelijk ons wel eens met het tele- visieprogramma van de Lama’s. We moeten de hele dag door improviseren. Je staat telkens weer voor nieuwe uitdagingen, nieuwe vragen. Ik probeer het leven voor de bewoners zo aangenaam mogelijk te ‘ WE ZIJN VIER DAGEN GEWEEST EN HEBBEN VOOR ZES WEKEN GELACHEN! ’ maken en laat hen meehelpen, bij de afwas of bij het opmaken van het bed. De bewoners kunnen veel meer dan sommige mensen wel eens denken. Ik ben hele- maal op mijn plek.” VERDER OPLEIDEN “In het werk doe ik veel op intuïtie. Ik hoef nooit na te denken, ik doe het gewoon. Zorgen voor rust. Kijk heel goed wat bewoners wel kunnen en wat niet. Ik beweeg met de bewoner mee. Zo was ik een bewo- ner alleen aan het douchen. Tot grote verbazing van mijn collega’s, die dat altijd met z’n tweeën moesten doen. Mevrouw wilde eigenlijk helemaal niet douchen en al helemaal niet haar haren nat. Dan zeg ik: ‘Hop, hop, sop, sop, ik doe het werk en jij mag blijven zit- ten’. Uiteindelijk lukte het me. Ik zet vaak humor in, dat werkt! Een collega zei tegen me: ‘Anita, jij hebt een gave’. Inmiddels weet ik dat niet iedereen dat zomaar kan. Daar was ik me niet echt van bewust. Dit jaar ben ik opnieuw de schoolbanken ingegaan, voor gespeci- aliseerd verzorgende psychogeriatrie (GVP). Om me verder te verdiepen in dementie. Ik leer nu veel meer over de dingen, die ik intuïtief al vanzelf deed. Maar ook hoe ik dat kan overbrengen. Ik krijg veel meer inzicht en kan gedrag beter verklaren.” DENKEN IN OPLOSSINGEN “Lukt iets niet? Hup, morgen weer een nieuwe dag. Ik denk in oplossingen. Dat is me met de paplepel inge- goten. We hebben het thuis goed gehad, maar wel met de nodige hobbels op mijn weg. Mijn moeder overleed al jong. Samen met mijn zus Yvonne en mijn vader bleef ik achter. Ik was 17, mijn zus 15. Samen hebben we veel gezorgd in ons gezin. Mijn zus is vorig jaar overleden door een plotselinge hartstilstand. Ik neem het leven zoals het komt. Net als oma van Heijnsber- gen, denken in oplossingen, dat zit in mij!” BEZIGE BIJ Anita is naast haar werk een bezige bij. Ze wandelt met twee vriendinnen het Pieterpad. “We wandelen steeds een weekend en dan twee etappes van 20 kilometer. We hebben de hele dag te buurten over de meest uit- eenlopende dingen. Zo kunnen we uren buurten over een onderwerp als slakken. Onderweg komen we ook van alles tegen, moeten we even kijken en buurten. Daardoor duurt een etappe vaak de hele dag.” En hoe zit dat met die vage vriendengroep? “Dat zijn vrienden waar we elke jaar mee naar een festival gaan zoals Rock Werchter. Dat is een groepje dat is ontstaan na de ‘vage vrienden-borrel’ bij De Toren. In juli waren we weer op het festival. Zo gezellig! We zijn vier dagen geweest en hebben voor zes weken gelachen!”