d'n HaDeejer oktober 2024

d’n HaDeejer - 19 PALINGCONGRES Voor zijn film reisde Hans naar Japan. Dat land is verder in de research naar de paling. Zo kan een Japanse paling al wel in gevangenschap gekweekt worden. Op een palingcongres ontmoet hij Kenichi, een Japanse liefhebber van paling. “Ik heb mijn oorspronkelijke filmplannen veranderd, toen ik Kenichi leerde kennen. We reisden door Japan en ontmoetten diverse mensen die verbonden waren met de paling. Van een palingvisser tot een priester van een tempel die geheel gewijd is aan de paling.” JONGENSDROOM Waarom zwemt de paling duizenden kilometers terug naar de plek waar hij is geboren om zich voort te planten? Het is bekend dat de eitjes ergens in de buurt van Bermuda in de Sargossazee ge- legd worden. Hans mag filmen tijdens een Duitse expeditie en vaart als bemanningslid mee op een laboratoriumboot. “Heel bijzonder, omdat deze expeditie maar eens in de drie jaar plaatsvindt. Voor mij kwam hiermee een jongensdroom uit. We voeren zo ver van het land. Er was geen vogel meer te bekennen.” Tijdens de expeditie werden heel veel larfjes gevangen. Deze onderzochten ze ver- volgens op DNA in de hoop larfjes van de Europese paling te vinden. “Dat was elke keer weer opnieuw een spannend moment,” maar of het gelukt is… dat is te zien in de documentaire. Gast column Jehan Langenhuizen Das zuur! Onlangs heb ik een prachtige dochter in mijn armen mogen sluiten. Hoewel ik van een koud badje houd (lees: ijsbad), is ze thuis in een warm bad ter wereld gekomen. Het eerste wat ik van haar zag, was een prachtige pluk donshaar! Mijn vrouw heeft, zoals de meeste zwangere vrouwen, enkele fysieke on- gemakken ervaren. Eén daarvan stond toch wel bovenaan het lijstje: maagzuur! Niet zo’n beetje ook. Bij mij is het vooral dank- baarheid die ik mag ervaren. Allereerst natuurlijk dankbaar voor dat mooie meisje. Daarnaast ook zeker dankbaar voor de mooie kaartjes en niet te vergeten, alle goedbedoelde adviezen op basis van persoonlijke ervaringen van mensen. Menig lezer zal ze vast wel kennen. De klassiekers! “Ziet ze maar groot te krijgen”, “Slaap nog maar even lekker door, want straks is het afgelopen met de nachtrust”, “Kleine kinderen, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen”. Soms leek het wel alsof we het over een ‘one size fits all’ slim-fit sportshirt hadden. Alsof het bij iedereen hetzelfde verloopt in die eerste weken. Ach, het is ook allemaal goed bedoeld en er zit zeker een kern van waarheid in, maar toch probeer ik vast te houden aan dat gevoel van dank- baarheid. Dankbaar dat we voldoende luiers in huis hebben. Dankbaar voor de uitvinder van de hydrofiele doek, maar nog meer dankbaar voor het in huis hebben van een wasmachine. Man, man, man, die van ons weet niet wat íe meemaakt! Onze dochter die blept namelijk alles onder. Ook daar lijkt een vorm van zuur te vervelen in het kleine maagje, wat resulteert in een stortvloed van vuile was, waar geen Rennie tegen opgewassen is. Dankbaar als ik ben, blijf ik maar vasthouden aan die ene tip die ik steeds maar weer in gedachten terughaal: “Deze fase gaat ook weer voorbij!” Waar ik verder nog mee bezig ben, is dat éne pakketje dat bij ons in het wc-raampje was achtergela- ten. Iemand die ter ore was gekomen dat het maagzuur toch wel erg vervelend was geweest gedurende de zwangerschap, had in dat pakketje twee chocoladerepen verstopt, een klein rompertje en een superlief kaartje waarin benoemd werd dat het nu over was met het maagzuur, er lekker chocolade gege- ten kon worden en als extreem goede tip werd meegegeven om vooral lekker te genieten! Diegene heeft alleen niet zijn/ haar naam erbij geschreven, dus tot op heden blijf ik in de nachtelijke uren samen met mijn dochter steeds maar denken aan wie ik, eh, mijn vrouw, die lekkere chocolade te danken heeft. Dat zouden we toch wel erg graag weten, want anders kan ik diegene niet bedanken en dat vind ik toch wel een beetje zuur…