d'n HaDeejer november 2024

d’n HaDeejer - 7 Bij de politie werken was niet zijn eerste keus, maar het bleek een gouden greep. Ruim 47 jaar werkte Hans Megens (64) er met heel veel plezier. Hij bekleedde verschillende functies, droeg diverse uniformen en beleefde veel spannende momenten. “Ik heb wel eens een wapen moeten trekken, maar gelukkig nooit hoeven te schieten. Je mond is het sterkste wapen.” Op 1 januari 2025 gaat Hans met pensioen. Tekst Liseth Kuijs Fotografie Annerieke van den Broek Vormgeving Eveline van Roessel Hans groeide op in Berghem en had destijds de ambitie om onderwijzer te worden. Hij schreef zich in bij diverse peda- gogische academies in de regio, maar belandde overal op de wachtlijst. “In de radiogids stonden in die tijd oproepjes om bij de politie te komen werken en ik besloot een kans te wagen.” Hij werd aangenomen en ging in augustus 1977 naar de politieschool. Nadat hij zijn opleiding in juli 1978 afrondde, werkte hij eerst een paar maanden in Rosmalen, waarna hij gestationeerd werd in Heeswijk-Dinther. “In die tijd was het nog verplicht om te wonen in de plaats waar je werkte, en zo kwam het dat ik samen met collega Marnic Aerts, ‘in de kost ging’ bij Miet Kuijpers in de Graaf Wer- nerstraat.” HEESWIJK-DINTHER Toen Hans in 1982 trouwde met Ivonne, betekende dat ook voor haar een verhuizing naar Heeswijk-Dinther. “We kenden hier nog niemand; de collega’s van Hans en hun partners waren dan ook erg belangrijk, we had- den veel aan elkaar. En ook Miet heeft veel voor ons betekend: zij had geen kinderen en werd een beetje mijn tweede moeder en later oma voor onze kinderen.” Gelukkig voor Hans kwam de regel dat je als politieagent toch lid van een vereniging mocht worden en kon hij gaan voetballen bij Avesteyn. Later sloot hij zich ook aan bij fiets- sportvereniging ‘De Kachelders’. “Heeswijk-Dinther is in al die jaren wel ons dorp geworden en ook toen het niet meer verplicht was om te wonen in de plaats waar je werkte, heb- ben we er nooit meer over gedacht om te verhuizen.” VERKEERSONGEVALLEN Hans kijkt goed terug op de periode dat hij in Heeswijk- Dinther werkte. “Het was een mooie tijd; we werkten met zes jonge collega’s in Heeswijk-Dinther, Veghel, Berlicum en Sint-Michielsgestel. We stonden dicht bij de mensen; ieder- een wist wie de politie was. Ik zat vaak met Nico Ponsen in de auto. Die zei tegen de jeugd: “Als je niet luistert, dan vertel ik het aan jullie opa.” Hans maakte veel verkeerson- gevallen mee. “Toentertijd waren er 3300 verkeersongeval- len per jaar, nu zijn dat er 800. Alles is gelukkig veel veiliger geworden. Ik heb veel overleden mensen gezien. Op de een of andere manier ben je veerkrachtiger als je jong bent en kun je er met meer afstand naar kijken. Naarmate je ouder wordt, begrijp je steeds beter wat de impact van zo’n onge- val is.” ONVERSCHROKKEN Het waren vanzelfsprekend niet alleen verkeersongevallen waar Hans mee te maken had. “We moesten cafésluitingen doen en ook mensen oppakken. Bang ben ik nooit geweest. Als het spannend werd, werd ik steeds rustiger. Eén keer heb ik iemand achterin de bus gehad die een hele overval uitrusting bij zich bleek te hebben; die was op weg naar Mariaheide. Het liep gelukkig goed af. Een andere keer dat ik geluk had, was bij een inval in een caravan. Daar bleek een machinegeweer te liggen. De buit lag er ook, de daders waren er niet. In die tijd gin- gen we er onverschrokken in. Ik herinner me nog dat onze baas ook zei dat we de kogel- vrije vesten niet hoefden te dragen, want dat was alleen maar schijnveiligheid. Inmid- dels is de wereld veranderd en dan word je wat bedacht- zamer. Het zou trouwens ook niet meer op die manier kun- nen. Er is bij de politie nu veel meer aandacht voor techniek en veiligheid en er zijn ook meer procedures en afspra- ken.” HANS. NAAM: HANS MEGENS GETROUWD MET: MET IVONNE IN 1982 VADER VAN: ELIZE & JANINA OPA VAN: JULIAN & ISABEL SUPPORTER VAN: FC DEN BOSCH & ZIJN KLEINZOON BIJ VV HEESWIJK HOUDT VAN: REIZEN WIL NOG NAAR: AUSTRALIË