d ’ n hadeejer
7
Gerard
15 Jaar was ze, toen ze de knappe Indische jongen
gerard Sagaert leerde kennen. “Hij werkte bij super-
markt Prijsslag in veghel. mijn vriendinnen en ik haal-
den vaak snoep bij het loket ernaast en daarna fruit
bij gerard in de winkel. Hij was al 23 jaar, eigenlijk veel
te oud voor mij,” lacht ze. via briefjes onder de ruiten-
wissers kwam een eerste afspraakje tot stand, bij ‘de
Splinter’ in dinther en vervolgens kregen ze verkering.
vrij snel daarna bleek dat haar vriend leed aan de
ziekte van besnier boeck, een ziekte waarbij ontste-
kingen in de longen ontstaan, door ophoping van wit-
te bloedcellen. een bijzondere tijd brak aan. “Ik leefde
met een zieke partner, maar dat was voor anderen
niet zichtbaar. gerard was een luchtige, verstandige
en evenwichtige man, die zo gewoon mogelijk wilde
doorleven en niets over zijn ziekte wilde delen met
anderen. Intussen lag hij na elk feestje ziek op bed
en had hij vaak heel weinig energie.” Toch leidde de
ziekte aanvankelijk niet tot grote beperkingen en zag
het er ook niet naar uit dat hij de ziekte niet zou over-
leven, dus gerard en marie-José gingen verder met
hun leven. In 1992 trouwden ze en in 1994 en in 1995
werden hun zonen Skip en Pim geboren. na verloop
van tijd ging de longinhoud van gerard echter steeds
verder achteruit. “Hij kreeg minder energie en werd
vatbaar voor allerlei infecties en virussen. In 2000
overleed hij aan alle complicaties die de ziekte met
zich meebracht. Hij heeft alles uit het leven gehaald.”
Ronald
marie-José bleef achter met 2 kleine kinderen, maar
voelde zich geen slachtoffer. “Ik heb nooit tegen me-
zelf hoeven te zeggen: ‘ga eens iets doen’. natuurlijk
was er verdriet, boosheid en een gevoel van onmacht.
maar je moet de beren die je tegenkomt, omhelzen.
Het maakt je tot wie je bent. Ik heb altijd de verant-
woordelijkheid voor mijn eigen leven en voor dat
van Skip en Pim genomen, dat was mijn kracht.” vrij
snel na het overlijden van gerard, kreeg marie-José
een relatie met ronald. “dat lag gevoelig bij sommige
mensen, maar het voelde goed voor mij. Ik ben het
meteen aan de moeder van gerard gaan vertellen en
heb haar uitgelegd dat het niets te maken had met
mijn liefde voor haar zoon en zijn familie. Ze reageer-
de daar heel lief op en ronald werd met open armen
ontvangen.” de liefde tussen marie-José en ronald
werd bekroond met dochter luka. “dat was echt een
cadeautje.” Tegelijk met de doop van hun dochtertje,
is het stel getrouwd.
Werken met passie
al op jonge leeftijd wist marie-José wat ze in de toe-
komst wilde gaan doen: met mensen werken! na de
middelbare school richtte ze zich meteen op haar
doel en volgde de opleiding activiteitenbegeleiding.
dat bleek een schot in de roos. Inmiddels is zij al ja-
ren persoonlijk begeleider bij Cello, een organisatie
die zorg en dienstverlening biedt aan mensen met
een beperking. “Samen met vijf collega’s ben ik daar
16 jaar geleden begonnen met het opzetten van
‘Tuinrijk’, een genormaliseerd werkproject. dit bedrijf
wordt door 40 cliënten met een beperking gerund.
Wij bieden ondersteuning op maat en dragen zorg
voor het welzijn en welbevinden van de cliënten.” eén
van de neventaken van marie-José is meewerken aan
het commerciële gedeelte van ‘Tuinrijk’; dat betekent
o.a. het onderhouden van contacten met de onder-
nemersvereniging en bedrijven rondom Sint michiels-
gestel. verder heeft ze ook veel contact met ouders
en verwanten van cliënten en verzorgt ze regelmatig
presentaties over de mogelijkheden die er binnen
Cello zijn op het gebied van dagbesteding. “Super om
te doen, daarmee kan ik mijn enthousiasme overdra-
gen aan anderen. mijn werk is echt mijn passie! Ik vind
het geweldig om op een creatieve manier het beste in
mensen naar boven te kunnen halen.”
Humor
naast haar werk bij Cello is ze ook actief bij de Stichting
buiten gewoon, een woon- en werkplek voor mensen
met een beperking in berlicum én geeft ze sinds on-
geveer een jaar individuele begeleiding aan een jong
volwassene met een beperking, hier in het dorp. “dat
is toevallig op mijn pad gekomen en geeft mij ook veel
voldoening. Ik probeer haar in te laten zien dat ze veel
waard is; ik voer gesprekjes met haar over haar dage-
lijks leven en onderzoek samen met haar wat ze alle-
maal kan. de ene keer gaan we lunchen, een andere
keer boksen. We hebben al veel bereikt samen.” In al
haar activiteiten, speelt humor een belangrijke rol. “Ik
probeer vaak met een lach iets boven tafel te krijgen
en het zo wat luchtiger te maken.”
Ze werd in 1966 in vorstenbosch geboren en groeide daar samen met drie oudere broers op bij
haar ouders Bert en tonny van der Pas. haar leven ging niet altijd over rozen; in 1996 overleed
haar broer aan een hersentumor en 4 jaar later stierf haar echtgenoot, aan de gevolgen van de
ziekte Besnier Boeck. toch bleven er altijd genoeg mooie dingen over om blij van te worden.
“het is maar hoe je ermee omgaat. ik ben van nature een vrolijk en opgewekt mens.”
Tekst
liseth kuijs
Fotografie
Sanne van rozendaal
