d ’ n hadeejer
23
En toen was daar dat telefoontje. Verbijstering.
Ongeloof. En verdriet. Onze Henk was er opeens
niet meer. Zoals bij zovelen gingen ook bij mij de
gedachten terug in de tijd. Hoe we startten met
d’n HaDeejer, ergens in 2004. Een stel mensen uit
Heeswijk en Dinther was bij elkaar getrommeld.
We gingen een nieuw maandblad beginnen. Chaos.
Iedereen had wel wat, wilde wel wat en we tuimelden
over elkaar heen met het ene idee nog grootser
dan het ander. D’n HaDeejer zou het helemaal gaan
worden. Terwijl de rollen werden verdeeld, klonk
het opeens ‘En Henk, wat ga jij eigenlijk doen?’.
De hoofden draaiden zich naar Henk, verhip, die
hadden we nog niet gehoord. Al die tijd had hij het
tafereel in stilte aanschouwd. ‘Nou, als jullie het
wat vinden, lijkt het me wel leuk een column of
zoiets te schrijven?’ Woorden van die strekking. Het
kwam er aarzelend uit. ‘Tuurlijk Henk’, moet ik – het
hoofdredacteurschap was me in feite medegedeeld
– gezegd hebben. Want een maandblad in HaDee
zonder Henk was ondenkbaar.
De manier waarop hij die allereerste
bijeenkomst bijwoonde, was
tekenend voor Henk. Bescheiden,
maar altijd boordevol ideeën.
Wat volgde was een lange
reeks van columns. Over wat
hem bezig hield. En dat was
veel. Zijn kippen, de politiek,
het weer, de harmonie,
Sinterklaas, Heesch dat
toch echt bij Oss hoorde,
dagelijkse beslommeringen.
Altijd met een scherpe blik.
De eerste jaren nog via het
mailadres van zijn dochter
Hanneke, want van computers
moest hij niets hebben.
Soms gooide hij zijn bescheidenheid overboord en
maakte die plaats voor het stukje ijdele dat Henk ook
in zich had. Want jarenlang sierde hij de cover van
de kerst-HaDeejer. Foto’s waarvoor hij en fotograaf
René Kuijs alles uit de kast haalden. In een ijzige kou
drie bussen wachten in een bushokje voor dat ene
perfecte plaatje. Henk deed het. Of in een bootje
bij het kasteel, wachtend op de juiste lichtinval. Het
leverde schitterende voorpagina’s op.
Ook voor de bijeenkomsten van d’n HaDeejer, of ze
nu voor Kerst waren of als we iets anders te vieren
hadden, we deden nooit tevergeefs een beroep op
Henk. Met zijn gitaar kwam hij. Een liedje zingen met
een speciaal voor de gelegenheid gemaakte tekst.
Altijd vrolijk. Soms onverwacht scherp.
Naast voor d’n HaDeejer hebben we intensief
samengewerkt voor het boek ’44 kirre carnaval’.
Dan ging ik ‘effe’ langs en dat ‘effe’ werd altijd langer
dan gepland. Tot mijn genoegen overigens. Ook de
vergaderingen met de rest van de club liepen altijd
uit. Want altijd was er wel een anekdote die verteld
moest worden.
‘Brabantse zanger en liedjesschrijver’ kopte het
Brabants Dagblad in een In Memoriam over Henk.
Dat was hij zeker, maar hij was vooral van ons. Van
HaDee en van d’n HaDeejer(s). Ook na al die weken
went het nog steeds niet, het idee dat hij er niet meer
is. In - wat nu blijkt - zijn laatste column, vertelde
hij dat hij zo graag zou meemaken dat hij voor de
zevende keer grootvader zou worden en nog een
keer de carnavalsmis – ook alweer een idee uit zijn
koker – wilde bijwonen. Het heeft niet zo mogen zijn.
De laatste keer dat ik hem zag was tijdens de
kerstbijeenkomst van d’n HaDeejer. ‘We doen daluk
efkes weier buurten’, zeiden we tegen elkaar. Het
kwam er niet van. De herinneringen blijven. Een zeer
fijn mens is veel te vroeg heengegaan.
Mooie man, wat zullen we je missen.
Annemieke van der Aa
Voorzitter Stichting Dorpsnieuws
Oud-hoofdredacteur d’n HaDeejer
Mooie man, wat zullen
we je missen
Foto links: De foto is gemaakt voor het: Bernhezer Kookboek voor door Mannen. Uitgegeven in
2008 door de BKK. Deze foto is echter niet geplaatst in het boek maar voor PR gebruikt.
